Έχω έναν φίλο που επισκέπτεται τα νεκροταφεία και φιλάει τα αγάλματα στο στόμα.
Τεχνικά δεν είναι, αλλά ποιητική αδεία τα ονομάζουμε γαλλικά φιλιά για να δηλώνεται το πάθος.
Παλιά, στα '80ς, τρέχαμε στο κοιμητήριο του Pere Lachaise για να αγγίξουμε την προτομή του Morrison που, χρόνο με το χρόνο, θύμιζε όλο και περισσότερο βάση για περούκα της Φάρα Φώσετ, με λίγη βοήθεια από το πρόσθετο μέηκ-απ που του έκαναν οι εικονολάτρες θαυμαστές: ρίμελ, χρωματιστά σπρέη, κόκκινα κραγιόν που ξέβαφαν αμέσως, λίγο μετά, από τα φιλιά των επόμενων επισκεπτών του τάφου.
Ευτυχώς δεν υποκύψαμε στο παρισινό κύμα ερωτισμού που ήθελε το ξαπλωτό, μπρούτζινο άγαλμα στον τάφο του δημοσιογράφου Ζυλ Νταλού (1848-1870), που έγραφε στην προ-επαναστατική La Marseillaise και τον σκότωσε ο ίδιος ο Βοναπάρτης με μία σφαίρα πάνω σε καυγά, ξεσηκώνοντας θύελλα λαϊκής οργής και ταραχών στο Παρίσι, να έχει έντονες υπερφυσικές επιρροές στη γονιμότητα και στον πνευματικό οίστρο όποιας/ου τριφτεί επάνω του. Το άγαλμα έχει ξεκούμπωτο το πρώτο κουμπί του παντελονιού και μία εμφανώς διακριτική, επιθανάτια στύση, που έχει αρχίσει πλέον και λαμποκοπάει το μέταλλο σε' κείνο το σημείο.
Όχι. Δεν τριφτήκαμε ποτέ επάνω στον Νταλού, ούτε και αγγίξαμε ποτέ, ερωτευμένοι, ταξιδεύοντας πάνω-κάτω στην Ιταλία, το στήθος της μπρούτζινης Ιουλιέτας των Καπουλέτων στη Βερόνα, στο άγαλμα που είναι στημένο στην αυλή του πατρικού σπιτιού της παντοτινής ερωτευμένης. Ένα απαλό χάδι εκεί, μπορεί να σου φέρει την αγάπη. Το στήθος γυαλίζει σαν υπόσχεση, από τα εκατομμύρια αγγίγματα που έχει δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια, από χούφτες αυτοχείρων παρθένων και ηδονιστών.
Το χούφτωμα των αγαλμάτων λοιπόν, είναι άλλο. Λέγεται gropping και είναι ένα καγκούρικο φωτογραφικό κλισέ, που κρύβει ένστικτα βανδαλισμού και σάχλας-στην-πενταήμερη. ΟΙ περισσότεροι ποζάρουν, τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που χρειάζεται το snapshot, αδιαφορώντας εντελώς για την τρυφερότητα, τη μοναξιά, την ένταση και την ποιοτική ταυτότητα του αγάλματος. Κάνουν την πόζα τους στιγμιαία, βγαίνουν με κόκκινα διαβολικά μάτια από το φλας και την ποστάρουν κατευθείαν στο Φου-Μπου τους. Και ας μη συζητήσουμε καλύτερα για τα φωτογραφικά κλισέ στα μουσεία με κέρινα ομοιώματα.
Ο ΚάπαΒήτα μία μέρα μου είπε: "Φιλάω αγάλματα". "Για πες μου", του είπα.
"Το πρώτο άγαλμα που φίλησα ήταν η Λαμπέτη στον πεζόδρομο της Δελφών. Περνούσα δίπλα, μου φάνηκε τόσο μόνη κάτω από τις φυλλωσιές και τη φίλησα. Μετά θυμήθηκα και άλλα μπούστα που μαραζώνουν γεμάτα κουτσουλιές, η Βουγιουκλάκη στην πλατεία Μαβίλη, ο Παπανικολάου στην πλατεία απέναντι από τον σταθμό Λαρίσης, οι Φιλικοί στο Κολωνάκι (αυτοί χωρίς κουτσουλιές), η Μελίνα Μερκούρη στις αρχές της Συγγρού. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη, αλλά μεγάλο απωθημένο. Εκείνο το βράδυ έβρεχε, έπρεπε να κουβαλήσω ένα καφάσι και να το κάνω γρήγορα γιατί χάζευαν οι οδηγοί των τουριστικών λεωφορείων. Η Μελίνα έχει το μεγαλύτερο κεφάλι για να είναι προφανώς ορατή από τον Πειραιά και τα δύο, τρία, τέσσερα παιδιά της, και τεράστια χείλια."
Ο ΚάπαΒήτα αγαπάει την πόλη με τον δικό του τρόπο. Περιποιείται τις λεπτομέρειές της. Εκτός από τα αγάλματα, φωτογραφίζει και μικρές, εμβληματικές αναπηρίες της Αθήνας, ένα ξεχασμένο σημείωμα, ένα σημαντικό σκουπίδι, τις ταμπέλες με σελοτέηπ σε δικαστήρια και τουαλέτες μπαρ. Σε λίγο θα αρχίσει να γλύφει και τοίχους (ψέματα, έχει ήδη αρχίσει).
"Μία καλή ευκαιρία για αγάλματα αρχαίων" λέει, "ήταν η Biennale. Υπήρχε μία αίθουσα με γύψινα εκμαγεία πεταμένα τριγύρω και κανείς φύλακας στην αίθουσα. Μπορεί και να απαγορευόταν, δεν είμαι σίγουρος με τη μοντέρνα τέχνη, όπως και με την αρχαία. Βέβαια μετά μου είπαν ότι υπάρχει Μουσείο Αφής στην Καλλιθέα γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Περισσότερο άβολα αισθάνθηκα στο Α' Νεκροταφείο κυρίως επειδή έπρεπε να πατήσω επάνω σε τάφους για να φτάσω τη Βέμπο και τον Κολοκοτρώνη που είχαν και σημαίες props στις πλάτες."
"Την Κοιμωμένη δεν τη φίλησα".
Με ελαφρώς ειδωλολατρική διάθεση αλλά κυρίως με συγκινητική συμπαράσταση στη μοναξιά τους, αρχίσαμε να λέμε ποιούς άλλους πρέπει να φιλήσει. Τον πάντα dark wave Καλομοίρη έξω από τη Νομική, τον Γούναρη με την κιθάρα του έξω από τον Πράσινο Πύργο. Ποιόν άλλο;
"Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ελάχιστα αγάλματα είναι στο ανθρώπινο ύψος. Υπάρχει ένας Ελύτης στη Δεξαμενή που περπατάει, που θέλω να φιλήσω, ένας μικρός βανδαλισμένος άγγελος με κόκκινες ρώγες και χείλια μπροστά στην παλιά Βουλή κάτω από τον Τρικούπη που ανοίγει το ένα του χέρι, ένας κοιμισμένος ή πεθαμένος Υψηλάντης στην εκκλησία μέσα στο Πεδίο του Άρεως με σπασμένη μύτη από την οποία βγαίνει ένα μικρό σίδερο, ένα άγαλμα με την Ακρόπολη στο κεφάλι μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου και το πιο κουτσουλημένο κεφάλι της Αθήνας, εκείνο του απελευθερωτή λαών Χοσέ Ντε Σαν Μαρτίν στην πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας. Τον λυπάμαι και τον σιχαίνομαι, τόσο μόνος. Οι περισσότεροι μου λένε να πάω να φιλήσω τον Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, συλλογικό απωθημένο, αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη θα μου έλεγαν για τον Μεγαλέξανδρο."
1 σχόλιο:
α, ναι, κι αυτό το άρεζα πολύ, μα δε σας το 'γραψα [εγκαίρως]
["byfuncia dence."
figures.]
Δημοσίευση σχολίου