Ο Πουλημένος

Αυτή την εβδομάδα πούλησα τη δισκοθήκη μου και είδα Μουντιάλ. Δεν πάω καλά.

• Είμαι σε ένα συγγενικό, άδειο διαμέρισμα -εκεί φυλάω τους δίσκους μου, μπροστά στον Τοίχο του Ντέξιον και τον κοιτάζω μαγκωμένος. Βαραίνει να πέσει η ραφιέρα, με μιάν εκρηκτική σιωπή, να με πλακώσει μέταλλο, χαρτί και PVC, να κρασάρω με μιας, τρώγοντας στο κεφάλι τις μουσικές όλου του πλανήτη – και αν σκεφτώ και μερικούς συγκεκριμένους δίσκους, ίσως και πέρα από τον πλανήτη. Περνάω με τα δάχτυλα ένα – ένα τα αμαρτωλά βινύλια 30 χρόνων σταχομαζώχτρας συλλεκτικής μανίας, κάνοντας επιτόπου το πιο εμμονικό medley των τελευταίων χρόνων. Ταξινομημένα με ισοπεδωτική αλφαβητική σειρά, μασημένα όλα τα είδη σε ένα τρελό σάντουιτς – Beatles με Bananarama με Blondie με Bauhaus με James Brown με Einstürzende Neubauten, ουπς, οκ. μερικά έχουν μπει σε λάθος θέση, ποιος ξέρει σε τι στιγμές πανικού, σε τι αφιονισμένες playlist για ραδιοφωνικές εκπομπές, νύχτες χωρίς φως, σκουντουφλημένες επιλογές, για δουλειά, για meditation, για χορό με την οδοντόβουρτσα ή απλώς «βάλε κάτι ν’ ακούμε» και να ρέουν τα γουίσκια. Ποιος ξέρει.

• Ήρθε η ώρα να ξελαμπικάρω από τα βάρη. Πρέπει να αδειάσουν χώροι, να ξεκαθαριστούν οι αναμνήσεις και οι πληροφορίες. Επίσης οι συγγενείς μου θέλουν το διαμέρισμα.

• Θα πουλήσω τα βινύλια – άει στο διάολο πια, μου φάγαν τη ζωή, πάνω κάτω Λονδίνα – Σαν Φραντσίσκα – Μαρούσια – Εξάρχεια – Jazz Rock και Pop Eleven – Amoeba – Αμπελόκηποι – Λυκαβηττός σε 33 στροφές. Κουβάλησα την αχόρταγη ανάγκη μου για επικοινωνία μέσα σε μπαουλάκια και βαλίτσες, το πλήρωσα το υπέρβαρο, ακόμα το σέρνω, ακόμα αναβοσβήνουν μερικά λαμπάκια όταν μας «συμβαίνει» μουσική με γνωστούς κι αγνώστους.

• Σκέφτομαι ότι δεν ήταν τίποτε άλλο εκτός από αυτό: να πω «Αγάπη» χωρίς να χρησιμοποιήσω τη λέξη. Να την εννοήσω ή να την ντύσω με κάτι, μια μουσική, ένα υπονοούμενο, μην είναι έτσι γυμνή έξω στην παρεξήγηση και την αδιαφορία.

• Ή, ίσως και σαν σεξ. Να χωθώ στα μουσικά σύμπαντα όλου του κόσμου, να ρουφήξω τις ιδέες και την έμπνευση εκατομμυρίων ανθρώπων που απλώς ήθελαν να πουν «Αγάπη» με τον δικό τους τρόπο. Ήθελα να «έχω» τις μουσικές σκηνές όχι με την εμβριθή γνώση του συλλέκτη αλλά με τη συναισθηματική φόρτιση που μου πυροδοτούσαν – και με εκείνη την ανασφαλή ανάγκη «να τα έχω όλα, θα χρειαστούνε κάποτε». Μου χρειάστηκαν όταν έστηνα σκηνικά στο μυαλό μου. Όταν, με τις πρώτες σκόνες που ακούγονταν να στέλνουν τον μικρό τους θόρυβο από τη βελόνα στα ηχεία, το δωμάτιο μετατρεπόταν: στάδιο, τζαζ καταγώγιο, κλαμπ, βουνό, θάλασσα, ποταμόπλοιο στο Μισσισιπή, backstage σε κάποιο vaudeville ή σε βερολινέζικες υπόγες, τεκέδες ή drawing rooms, μπουρδέλα και σινεμάδες, Καλιφόρνια, Μικρά Ασία, Θιβέτ, Μάντσεστερ – πάει, κάηκα.

• «Δεν έχει σπουδαία πράγματα εδώ μέσα, φίλε μου. Καλύτερα να τα λιώσεις να τα κάνεις στολή Μπάτμαν», μου λέει ο βησιγότθος ο δισκάς, αφού τα πέρασε όλα με συνοπτικές διαδικασίες και πονηρές επισημάνσεις –κοίτα, κοίτα, πώς τα πιάνει!- τον άφησα μόνο του, δεν μπορούσα να βλέπω, θα του τα έβγαζα όλα «Αυτό Όχι, Θα Το Κρατήσω». Δεν πρέπει να κρατήσεις τίποτα βλάκα, ο καιρός άλλαξε, πρέπει να περνάνε σε άλλα χέρια τα πράγματα στις ζωές μας. Θα φύγουν οι δίσκοι σαν ιπτάμενοι, θα πάνε σε άλλους Ντέξιον Πλανήτες, θα τους αγγίξουν άλλοι άνθρωποι που δεν θα ξέρουν τίποτα για το παρελθόν τους – μπορεί όμως να το ψυχανεμίζονται από τις μικρές λεπτομέρειες της φθοράς τους: ένα μικρό αρχικό J, στην πάνω δεξιά γωνία. Ένα κιτρινισμένο απόκομμα δισκοκριτικής από τη Melody Maker ή του Ζήλου από τον Ήχο κολλημένα με σελοτέηπ στο λευκό φάκελο. Ένα white label με τίτλο γραμμένο στο χέρι, με μαύρο Edding 300άρι. Κάθε σκρατς και μια αδέξια, μεθυσμένη κίνηση, μια στιγμή στην ιστορία της μουσικής, ένα στοπ-καρέ σε αυτό που λέω πανικοβάλ μου.

• Τα πιο καλά τα έχει μισοβγάλει ανεπαίσθητα έξω, να προεξέχουν, μετά υπολογίζει με τον πήχυ – παίρνει ένα εξώφυλλο και το μετράει πόσα χωράει κατά πλάτος ο Τοίχος του Ντέξιον. Μου δίνει «τόσα», του λέω «κάτσε», τσεκάρω τα «προεξέχοντα». Λοιπόν, είναι τρελό, τι θεωρεί ο καθένας «πολύτιμο» σε μία δισκοθήκη. Βυνίλια αβυσσαλέου heavy metal είναι αυτά που ο δισκάς μου λέει ότι «φεύγουν», μού’ χει τραβήξει έξω όλους τους Σιντερέλα και τους Σάξον και τους βησιγότθους γενικά.

• Μόνο σε έναν φίλο επέτρεψα να έρθει «να σηκώσει» μερικούς δίσκους πριν τους σκοτώσω όλους. Ο Σ., χθες, τους έπιανε με αγάπη, τους ξεχώριζε στην άκρη με σχολαστική ακρίβεια – εδώ τα maxi, εδώ τα «οπωσδήποτε», εδώ «τα θέλω όσο όσο». Κοίταζα με ένα στραβό χαμόγελο, ήθελα να τελειώνει αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται. «Θα τους προσέχω» είπε. «Θα τους βάλω σε ένα δωμάτιο με καλό εξαερισμό, σε πανάκριβα ράφια, θα είναι σαν να τους έχεις στείλει σε ένα πολυτελές ΚΑΠΗ». Δεν θέλω συναισθηματικούς αποχωρισμούς, φίλε. Θέλω να καούν, να λιώσουν, καλά είπε ο άλλος, να τους κάνω στολή Μπάτμαν, πάρε και αυτό, πάρε κι εκείνο, πάρε και το άλλο, «πήρες την καρδιά μου, πήρες το μυαλό μου, πάρε να φοράς και το πουκάμισό μου», πάρτα όλα.

• Πάρε και το νεφρό μου.

• Είναι περίεργο τι θεωρεί ο καθένας «καλό» σε ένα ράφι με δίσκους. Ο Σ. τράβηξε τα Hothouse Flowers, κάτι ξεσκισμένα στο παίξιμο Mojo Nixon, ήθελε το maxi “’Ow to do zat” του Gaultier, δεν το ’δωσα. Ο δισκάς ήθελε τα maxi των Pet Shop Boys με τα αντρικά γεννητικά όργανα, δεν τα’ δωσα. Ήθελε επίμονα τους «εκκεντρικούς» Συνθετικούς, ένα LP ελληνικής υπο-electronica του ’90 που κυκλοφόρησε σε 500 αντίτυπα και είναι περίπου το Ιερό Δισκοπότηρο των βυνιλιάδων. Δεν το έδωσα. Είναι τόσο original που ακόμα και η επανεμφάνισή τους, τώρα, δέκα χρόνια μετά, (συναυλίες τον Σεπτέμβριο – ψάξτε το) θεωρείται ιεροσυλία. Κράτησα τα εκκεντρικά και τα βαριά συναισθηματικά μου χρέη. Εφηβικά ψωραλέα βυνίλια, “This year’s model” του Costello, Gruppo Sportivo, τους πρώτους Jam, το “Bollocks” των Pistols, κουρελιασμένους Ramones, το ιερό και όσιο «Horses» της Patti Smith – αυτό πιθανότατα θα το πάρω μαζί μου και στον τάφο. ΓΑΜΩΤΟ!

• Δεν πουλάω. Θα κάψω απλώς το σπίτι.

• Τα πούλησα όλα. Άδειασε το ράφι. Πήγα κι έκατσα να δω Ελλάδα – Κορέα. Κι εκεί ήττα. Ντρεπόμουνα να πω την Εθνική μας «Μωρή».

(AthensVoice, τ.306, 17.06.10)