Strange Athens.

Παράξενη δεν είναι η Αθήνα. Παράξενος είμαι εγώ.

• Ξυπνάω μια μέρα, ας πούμε, και κάτι τρέχει με το φως. Νοιώθω περίεργα. Όλα είναι γνώριμα, αλλά κάπως μοιάζουνε σαν ξένα. Σαν να βλέπω την πόλη μέσα στον καθρέφτη. Είναι πρωί και έχει απογευματινό φως. Κατεβαίνω τη Δημοκρίτου και μοιάζει σαν να την ανεβαίνω.

• Βοηθάνε βέβαια και οι ίδιοι οι σουρεαλισμοί που συμβαίνουνε στην πόλη. Παράδειγμα: Στα 80ς είχα δει πρόβατα στο Λυκαβηττό.

• Άλλο: οι εορταστικοί στολισμοί που δεν φεύγουν ποτέ. Μένουν έρμαια, κουρέλια, κάποτε-φωτισμένα-τώρα-μέσ-στη-μπύχλα κεριά, αστέρια. Είμαστε η πόλη την οποία το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν την εγκαταλείπει ποτέ, παρά μόνο όταν έρθουν τα Χριστούγεννα.

• Μια αίσθηση εγκαταλελειμμένης πόλης, σαν να έφυγαν όλοι και να ξέχασαν μισοκρεμασμένη τη γιορτή τους από τα τσιγκέλια και τα καλώδια.

• Στην πλατεία Καπνικαρέας, εντός εποχής, Χριστούγεννα δηλαδή, ένας άγγελος σε φυσικό μέγεθος, 1.65 πες, όλος φτιαγμένος από φώτα λεντάκια, κρεμασμένος από τα στόρια στο παράθυρο ενός κίτρινου, κατοχικού κτιρίου. Κακομοίρης, τύπου ψόφιος, αναμμένος, αγάλλεται και αιωρείται σαν ιδανικός αυτόχειρας. Suicide is painless.

• Δεν είναι η αθωότητα του κιτς. Είναι ένα βήμα μετά. Το παράξενο συναίσθημα της αδιαφορίας μπροστά στη ματαιότητα των πάντων. Μη φτιάξεις τίποτα. Άστο. Άκου απλώς τις μέρες να περνάνε και ζήσε περιμένοντας τους άλλους να σε σώσουν την ύστατη στιγμή.

• Συγγρού και Αθανασίου Διάκου. Piano Nobile. Θεαματικές τουαλέτες, μουσελίνες, ουρές, ανεβασμένες σε πατάρι με μινωικές και άλλες, ροκοκό, διακοσμήσεις. Ταπετσαρισμένες. Γύψινα χρυσά και ένας αρλεκίνος.

• Η σιδερώστρα δεμένη με καλώδια στην προτομή της Βουγιουκλάκη, στην πλατεία Μαβίλη.

• Strange days have found us. Το εξώφυλλο των Doors. Ελαφριά ανακολουθία, όλα είναι νορμάλ κι όμως κάτι δεν πάει καλά. Τα μεγέθη, τα βλέμματα, τα frames. Αδιόρατη ταραχή. Ησυχία αλλά εκκωφαντικός θόρυβος.

• Ερμού. High fashion street. Στη βιτρίνα λευκό μακό, στάμπα φτιαγμένη με μπλε μπογιά και άτσαλες πινελιές μπατανόβουρτσας: η ελληνική σημαία και We are the champions.

• Βγάζω να φωτογραφίσω το item και ο πληθυσμός του δρόμου αλαφιάζεται. Οι μαύροι με τις Βουιτόν στρωμένες στα λευκά σεντόνια γυρίζουνε την πλάτη θορυβημένοι. Οι περαστικές οικογένειες κοιτάζουν με επιθετική περιέργεια τι είναι αυτό που κίνησε το ενδιαφέρον σε αυτόν τον παράξενο. Μερικές ξέμπαρκες περιπτώσεις αλλάζουν πεζοδρόμιο με γρήγορο βήμα.

• Μία φωτογραφική μηχανή μπορεί να προκαλέσει αμηχανία σε έναν δρόμο της Αθήνας.

• Η υπάλληλος του ΙΚΑ λύνει ένα σταυρόλεξο. Κάτι δεν καταλαβαίνω στην εικόνα. Έχω χάσει κάπου ένα καρέ.

• Ένας σερβιτόρος στην Πλάκα, έχει ακριβώς το ίδιο κούρεμα, το ίδιο λευκό πουκάμισο / μαύρο παντελόνι και το ίδιο εξυπηρετικό βλέμμα με έναν υπάλληλο γραφείου κηδειών. Και ο τρόπος που μεταφέρει τον δίσκο, τώρα που το σκέφτομαι...

• Μπορεί βέβαια να φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι. Six Feet Under.

• Στην οδό Μέρλιν ή στα υπόγεια της Κοραή, παλιά, όταν έκανα σπηκάζ στο στούντιο ΕΡΑ, πάντα νόμιζα ότι ακούω ουρλιαχτά από βασανιστήρια στα μπουντρούμια της Γκεστάπο. Τα βράδια, στις ηρωικές νύχτες στον κινηματογράφο Άστυ, έβλεπα την περίφημη baglady των Αθηνών – εύθραυστη, κυρτωμένη φιγούρα, πάντα σιωπηλή, πάντα με παντελόνι καμπάνα, τεράστιο κότσο και στρόγγυλα, μεγάλα μαύρα γυαλιά, να σέρνει το βήμα και τις σακούλες της στα πίσω καθίσματα.

• Πάγος στη ραχοκοκαλιά.

• Ήταν επειδή την άφηναν, μερικές φορές, να διανυκτερεύει εκεί αλλά για μένα ήταν αρκετό για να συμπληρώσω την εικόνα και τους ήχους που έφτιαχνα στο μυαλό μου, για τα υπόγεια της Αθήνας.

• Η οδός Μεθώνης. Τα πρωινά είναι ευχάριστη. Τα απογεύματα είναι θλιμμένη. Η Πατησίων με στεναχωρεί. Τα σινεμά της μου προκαλούν ανησυχία. Πες κι εσύ, δεν είμαι περίεργα ιδιότροπος; Τρελός κάπως; Στο Ράδιο Σίτι είχα δει το Tommy και τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. Μόνο εκεί απ’έξω (σούπερμάρκετ νομίζω τώρα) νοιώθω να ξαναβρίσκω την Πατησίων που ξέρω – της άλλης πλευράς του καθρέφτη.

• Στην Πλάκα, οι χειροποίητες νεράιδες – διακοσμητικά τοίχου με τα χρωματιστά τους υφαντά κουρέλια, κρεμασμένες στα τουριστικά τσιγκέλια, όταν τις βλέπω αρμαθιές, μαζί να αιωρούνται, μου θυμίζουν παράξενα φρούτα, απαγχονισμένες νύφες, έναν μαζικό αφανισμό. Strange fruit hangin’ from the poplar trees…

• Στα παλιά μισογκρεμισμένα σπίτια κοντοστέκομαι. Πάντα σκέφτομαι τους νεκρούς τους. Ποιοι πέρασαν, ποιοι έμειναν, ποιοι αγαπήθηκαν εκεί μέσα. Κολλάω. Πάω να τα φωτογραφίσω και σκάνε πάλι οι αλαφιασμένες γριές από τις πολυκατοικίες: «Θέλετε κάτι; Τι φωτογραφίζετε;».

• Ωραία λοιπόν. Φωτογραφίζω την ανθοκομική σύνθεση, κόκκινα άνθη που σχηματίζουν τη λέξη ΑΘΗΝΑ, που είχε στηθεί πριν λίγο καιρό στα πόδια του Γυάλινου Δρομέα. Ανεπαίσθητα ανησυχητικό. Σαν κοκαλωμένη ευτυχία μίας παλιάς καρτποστάλ, τότε που τα άνθη ήταν σινιέ, έκαναν παραπομπή σε Ελβετικό χωριουδάκι.

• Αλλά και σκέτα τσιμέντα όταν βλέπω – τους μισοτελειωμένους ναούς της πόλης, την εκκλησία από μπετόν του Κεραμικού σαν Ποτέμκιν αφημένο να ενσωματωθεί στο τοπίο της μαγευτικής Ιεράς Οδού, και τότε κάτι μέσα μου παγώνει.

• Στο τέρμα της Στουρνάρη, το κατάστημα Καπάκια Για Λεκάνες Τουαλέτας. Απ΄έξω, κρεμασμένα σαν τις απαγχονισμένες νεράιδες της Πλάκας, δεκάδες πολύχρωμα Καπάκια Για Λεκάνες Τουαλέτας.

• Στο σταθμό του μετρό «Δουκίσσης Πλακεντίας», το έργο του Βαρώτσου είναι δεκάδες; - εκατοντάδες; πέτρες, κρεμασμένες από την οροφή της αίθουσας. Ο τίτλος του είναι «Μετρώ». Όταν προσπάθησε να τις μετρήσει ο Κ. ήρθε ο φύλακας και τον έδιωξε. «Θέλετε κάτι; Τι κοιτάτε; Τι μετράτε; Τι φωτογραφίζετε;».

• Οι Αθηναίοι αν δεν μπορούν να πουν κάτι, απλώς το κρεμάνε. Τσάντες, κρέατα, μπλούζες, παπούτσια, καρέκλες – τα πάντα μπορούν να γίνουν έμβλημα ενός καταστήματος. Δεν χρειάζεται να το γράψεις, αρκεί να μπορείς να το ουρλιάξεις.

• Και η Μεσογείων ουρλιάζει.

• Και ξαφνικά βρίσκομαι στα Βραχάκια του Λυκαβηττού. Για μένα εκεί είναι η κορυφή της Αθήνας. Εκεί έχει μουσικές, φεγγάρια, ήλιο, ησυχία, αέρα. Εκεί τίποτα δεν είναι παράξενο. Όλα φαίνονται στις διαστάσεις και στο φως που τους έχω δώσει.

• Α, να και το διαστημόπλοιο.

(Athens Voice, τ.300, 06.05.10)