Τέσσερις νυχτερινές μουσικές ιστορίες

I can remember planning for leisure
Living in peace and freedom from fear
(“This Used To Be Our Future” – PSB, 2009)

• Ψάχναμε κάτι «εκκλησιαστικό» για τη Μεγάλη Εβδομάδα, να ανοίγει το «Μικρό Σίτυ στο Λιβάδι». Είχαμε το σίγουρο από παλιά, το Blessed Easter, πασχαλινή λειτουργία του Πάπα στο Βατικανό πάνω στις βαριές, ηλεκτρικές ραδιοσυχνότητες του «αρχιερέα» των Can, Holger Czukay , αλλά πέφτει κάπως βαρύ. Θυμήθηκα ένα κρυμμένο track, θαμμένο 10 λεπτά μετά το τέλος του cd, μιας συλλογής που είχε κυκλοφορήσει το παρισινό ναΐδριο του design, η μπουτίκ Collette πριν 2-3 χρόνια: το Fashionista, κάποιων θολών Ελβετών, των Waldorf που είχε παίξει στα κεντροευρωπαϊκά κλαμπ. Η κρυμμένη version της Collette στη συλλογή της ήταν μία μυσταγωγική υμνωδία γρηγοριανού ύφους, ένα συναξάρισμα ονομάτων – κυριολεκτικά: brand names – της μόδας, Dolce Gabbana, Fiorucci, Trussardi, τους έψελνε όλους. Απολαυστικό. Βρήκαμε και για χαλί έναν τέλειο Κραουνάκη, τον Ευαγγελισμό από την «Alumina» του, αργό, νταλκαδιασμένο, εκκλησιαστικό instrumental με θυμιατά, κουδουνάκια, κλαρίνα, μπότες στα τύμπανα, κανονική λιτανεία. Το πήρε ο Στρίγκλος και το ρεμιξάρισε, και όποτε ακούγεται στην εκπομπή ανάβουν τα τηλέφωνα, το ψάχνουν όλοι. Να δούμε, μπορεί να το ανεβάσουμε πουθενά αν δεν βαρεθούμε. Τρέχει κιόλας ο καιρός, αλλάζουν οι ήχοι, σε λίγο η Αθήνα θα νταλκαδιάζει στα τσιμέντα με τους 45 βαθμούς. Πριν πέντε χρόνια το ρεμιξάκι νομίζω θα έσκιζε, είναι κανονικά «Πάσχα στη Μύκονο». Σήμερα ακούγεται σαν πένθιμη λειτουργία Αποκαθήλωσης της Μητέρας Όλων των Πιστωτικών.

• Ακόμα και να κάνουν blink τα βλέφαρά τους οι Pet Shop Boys, είναι κάποιοι φίλοι που γυρίζουν και με κοιτάζουν με αναμονή – πες κάτι – σαν να έχω χρεωθεί όλα τα 90ς. Ξέρω, είναι η νοσταλγία και το λίγο δηλητήριο σε αυτή την ιστορική τους, πλέον, pop που τους έχει συνδέσει με κάποια αθηναϊκά «πράγματα», όπως οι νύχτες με τον Klik-FM, η gay επανάσταση που όσο δεν έβγαινε στο δρόμο, σερνόταν στις ταράτσες μελοδραματικά και με εξαιρετικές ατάκες να ανταλλάσσονται, η αισιοδοξία του design. Τώρα πια όλα αυτά ακούγονται σαν ένα τέλειο παρελθόν. Οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν χωρίς να γίνονται γραφικοί είναι οι PSB απλώς και μόνο επειδή είναι τόσο αυθεντίες και ψύχραιμοι γι’ αυτό. Το «Yes», μόλις κυκλοφόρησε στα sites, μας έκανε να χαμογελάσουμε – ήταν η επιστροφή των Paninari, έστω και με κρυμμένες κάποιες ρυτίδες πίσω από graphics τοποθετημένα στα σωστά σημεία. Περισσότερο όμως περιμέναμε το άλλο «κρυμμένο» του μήνα, το This used to be the future, που υπάρχει στην δεύτερη έκδοση του «Yes», με το bonus disc. Οι διαβολικές πενηντάρες πάτησαν στα σημεία που κλειδώνει ο ηλεκτρισμός με τη νοσταλγία, σαν να έκαναν βελονισμό στην κούρασή μας - και πήραν τον Phil Oakey, τη φωνή και προφίλ των Human League, με ξυρισμένο κεφάλι, prince albert και χαμηλότονα Αρμάνι πλέον, να δώσει φωνή σε «αυτό που κάποτε ήταν το μέλλον μας». Ακούγεται και στα ξαφνικά, σαν να είσαι 18 χρονών και να μην καταλαβαίνεις τίποτα από τα παραπάνω.

• Πριν λίγο καιρό, χαζεύαμε ένα σαββατόβραδο την τελευταία νύχτα τού, εβδομαδιαίας διάρκειας (!), θλιβερού πια φεστιβάλ του Σαν Ρέμο στην RAI, με τις τηλεορασάδικες αρλούμπες των παρουσιαστών, τα ενδιάμεσα σκετς, τα δώρα στο κοινό με SMS, ένα δράμα. Θέλαμε να δούμε τα χρυσά guest, ποιους πλήρωσαν φέτος αδρά για να βγουν για 5 λεπτά στη σκηνή για συνέντευξη με παρουσιαστές που μιλούν σαν τον Μπενίνι: “Siginore e signori, πλήζε γουέλκαμ, Μίστερρρ Άννι Λένοξ!”. «MISS Annie Lennox» τον διόρθωσε εκείνη και, αφού μίλησε στον τοίχο του σκηνικού από άποψη ανταπόκρισης για την καμπάνια της εναντίον του AIDS στις γυναίκες και στα παιδιά, μας θύμισε στο πιάνο, όμορφη, γερασμένη και ακαταπόνητη, τις δυνατές της στιγμές και τις εικόνες που έχει αλλάξει (με το τελευταίο της “Greatest Hits”, με κομμάτια και ιστορικά, εικονοκλαστικά βίντεο κλιπ, λύνει και το μακροχρόνιο συμβόλαιό της με την Sony/BMG). Το προηγούμενο βράδυ, guest ήταν ο Χιού Χέφνερ (δεν θες να ξέρεις). San Remo, μεγάλο μπουζουξίδικο, ανάμεσα στα λαϊκο-ποπ κομμάτια (την πρώτη ή δεύτερη θέση κέρδισε ένα ομοφοβικό τραγούδι, χαχα, πόσο μπερλουσκονικό μπορεί να είναι αυτό, μπράβο) βγήκε και η Mina, με τη γνωστή της πανοπλία, γυαλιά ντεγκραντέ, χοντρή κοτσίδα, κελεμπία και εσάρπα – περιλαίμιο, απρόσιτη και απαράλλαχτη, σε ζωντανή σύνδεση, ούτε καν αυτό δηλαδή, σαν βίντεο έμοιαζε, να τραγουδήσει περιτριγυρισμένη από ένα σύμπαν τηλεοπτικών εφέ κονσόλας, αστέρια, λάμψεις, γαλαξίες, κανονική διαφήμιση τηλεμάρκετινγκ, το «Nessun dorma» από την Turandot. Αμέσως καταλάβαμε: «Έρχεται Πάσχα, ετοιμάζει cd με άριες» είπαμε με μια φωνή – και όντως, έσκασε μετά από λίγες μέρες το «Sulla tua Bocca lo Dirò». Οι ρομάντζες και το μελόδραμα που διάλεξε να πει η βαλσαμωμένη ντίβα για την φετινή εποχιακή της κυκλοφορία, τυπική πια σαν τα πανετόνε και την Μπεφάνα των Χριστουγέννων για κάθε ιταλικό νοικοκυριό. Η Mina μας τρόμαξε εκείνο το βράδυ. Ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια του Puccini, το τραγούδησε με βάσανο, σαν να μην το ήθελε, καμία συγκίνηση, μόνο στεντόρειες φωνάρες σαν να θέλει να μας φάει, κολλημένη στη φήμη της «Τίγρης» τόσα χρόνια. Βράχνιασε, της έμεινε το συναίσθημα αλλά όχι οι λεπτομέρειες. Στο άλμπουμ, είδαμε ότι έχει μία εμμονή στην «La bohème» και στον Puccini αλλά τραγουδάει και έναν Piazzolla (της πάει), και λίγο Gershwin (ένα medley από το «Porgy & Bess») και έναν Bernstein (από το «West Side Story»). Είπαμε ότι, καλύτερα να περιμένουμε τη φθινοπωρινή της κυκλοφορία και για τώρα, ας βάλουμε τα Καλύτερα της Annie. To “Love Song for a Vampire” συμφωνήσαμε, νύχτα Μεγάλης Τετάρτης, με ελαφριά ανατριχίλα από ένα κρύο που έτρεξε στην πλάτη μας.

• Έλεγε ο Ν. πόσο συμπαθεί τον Χρήστο Ραφαηλίδη για τη δουλειά του στην τζαζ και πόσο, επίσης, τη φωνή της Εύης Σιαμαντά – αν και live μερικές φορές «μαρινελλίζει φριχτά», έτσι το είπε. Όσε φορές ακούγαμε τα κομμάτια από το άλμπουμ «Ηχώ», κάποιος σταματούσε ελαφρώς μετέωρος και μας ρωτούσε τι είναι αυτό. Άλλοι, πιο κονσολιέρηδες, έλεγαν «Ώπα, τι ωραία λουπίτσα ήταν αυτή». Και ναι, είναι παράξενα γοητευτικά αυτά τα τόσο γνωστά τραγούδια – για σκέψου: παλιές επιτυχίες του Μίμη Πλέσσα, γραμμένες για την Τζένη Βάνου και τη Μαρινέλλα. Ο Ραφαηλίδης, τολμηρά και ευγενικά παραμέρισε τον δάκτυλο Πλέσσα (που «με όλη τη σεμνότητα που τον διακρίνει» θα είχε θέσει), παρεκτός σε ένα κομμάτι με εμφανέστερο το μπουζούκι, αλλά στα υπόλοιπα, αεράτος τζάζμαν με την πείρα της σκηνής της Νέας Υόρκης, με τον ρυθμό και το χιούμορ ενός μουσικού που έβαλε τα βιμπράφωνα και τις μαρίμπες στο τελευταίο single της Chaka Khan, έπαιξε με το μελόδραμα (που δεν είχε η Mina πιο πριν) των γυναικείων ερμηνειών των ‘60ς στην Ελλάδα και τα έκανε νυχτερινά, ανοιξιάτικα sessions. Το στυλ υπερίσχυσε τους δράματος – και αυτό, μερικές φορές, είναι τόσο ανακουφιστικό. Όχι;

(Athens Voice, τ.254, 23.04.09)