NYXTA OSCAR: Γουρούνια & μαργαριτάρια

* Το μεσημέρι της Κυριακής, ό,τι και να μας προσφέρανε να φάμε, στο Μπάρμπεκιου Της Πεντέλης, μου έδινε την εντύπωση ότι είναι ζωντανό και με κοιτάζει με τα θλιμμένα του ματάκια σαν τον Wall-E, λέγοντάς μου «μη με φας καλή μου αρκούδα». Και μου έδειχνε με το ποδαράκι του την πατατοσαλάτα.

* Για να μπορέσουμε να βάλουμε κάτι στο στόμα μας, ο Μπαρμπεκιουρίστας άρχισε να μας λέει παραπλανητικά: «η Madonna είπε πως ό,τι έχει βλεφαρίδες δεν το τρώμε» και «το κοκορέτσι δεν έχει ούτε καν μάτια, φάτε» και κάποιοι άλλοι «εγώ μεγάλωσα σε σπίτι με κρέατα, δεν με πειράζει, θα τσιμπήσω λίγο». Τελικά φάγαμε άλλες μορφές κρεατικών, κεμπάπ κλπ. που δεν μας θύμιζαν τίποτα έμψυχο, δεν τα λυπόμασταν, αν και το λουκάνικο Αράχωβας είχε μία ανεπαίσθητη επιθετικότητα στο εκτόπισμά του, αδιόρατα ανησυχητική, σαν να σου μιλούσε και μάλιστα βρώμικα, όπως η Κοντοβά.

* «Πριν λίγες μέρες, ο Γιώργος Βενιέρης, ο σεφ του Ηλέκτρα Παλάς, μου έλεγε ότι το καλύτερο, πιο γευστικό κρέας, είναι το διάφραγμα του μοσχαριού». Όλα τα πιρούνια μένουν για λίγο μετέωρα, με παύση, σαν να παίζουν σε ταινία του Αγγελόπουλου. «Αλλά στην Ελλάδα δεν το τρώμε» συνεχίζω, «δεν ξέρουν να το κόβουν οι Έλληνες χασάπηδες. Μόνο ο Αρνώ στη Σπονδή ξέρει να το κάνει, κι αν το ζητήσετε, πάρτε το à point, όπως το ψήσει, κατά τη δική του εκτίμηση, όχι κάρβουνο όπως σας αρέσει». «Εμένα το κρέας δεν μου αρέσει» λέει ο Β. Και ο σεφ λέει ότι, αυτή τη στιγμή, είναι το φθηνότερο αγαθό. Ένα κιλό χοιρινό κρέας με πετσούλα στοιχίζει λιγότερο από ένα κιλό αγκινάρες αργίτικες.

* Το βράδυ, με το χιονόνερο, μας έδωσαν κι άλλο κρέας, να το πάρουμε μαζί, «κάνεις μια χαρά ομελέτα με όλα αυτά» και φορμαέλα «να την κάνεις σαγανάκι με λίγο λάδι, μην την πλακώσεις, και να μην την κάψεις πολύ» ενώ στα τζάκια τους και στα μπάρμπεκιού τους καιγόταν ακόμα ο,τιδήποτε δεν μπορούσε να φαγωθεί ή δεν ήταν καρφωμένο στο πάτωμα.

* Αργότερα, ξαπλωμένοι στο πάτωμα, βλέπουμε τα Όσκαρ. Έχουμε θέμα. Επηρέασε άραγε η οικονομική κρίση τον θεσμό; Ο Τιμογιαννάκης μας έλεγε ότι φέτος οι σταρ θα έχουν λιτό μενού, παρά τις βαρύτιμες τουαλέτες: καταργήθηκε το φουά-γκρα και αντικαταστάθηκε με μικρά, κομψά χάμπουργκερς. «Αυτά τα έκαναν οι Χρυσοί Σκούφοι πριν 10 χρόνια. Τώρα ξύπνησαν οι αμερικάνοι;» του είπαμε. Το φουά-γκρα είναι για τους αμερικάνους η πεμπτουσία του εξωτικού. Το αντιμετωπίζουνε με δέος. Η κατάργησή του ή όχι, έχει αναχθεί εκεί σε τρομερό debate, λες και πρήζουν το συκώτι καμιάς εθνικής τους πάπιας Ντόναλντ Ντακ, με σκοπό να την σφάξουν για να την φάει η Queen Latifah με αγκινάρες αργίτικες. «Κατά τα άλλα, την κρίση την αντιμετωπίζουν με αυλαία φτιαγμένη από σβαρόφσκι» λέει ο Β. καθώς ανοίγει λαμποκοπώντας η εικόνα στο Kodak Theatre και κάνει τα λεντάκια της τηλεόρασης σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ξαφνικά όλοι είναι σαν να ελπίζουμε ότι έξω αρχίζει ήδη να το στρώνει.

* Είναι τόση η θαλπωρή της ξαγρύπνιας για τα Όσκαρ, ειδικά αν την άλλη μέρα αποκλειστείς και δεν πας σχολείο – ουπς, γραφείο εννοούσα, που θέλεις να φροντίσεις όλους σου τους φίλους, να τους βολέψεις σε καναπέδες σαν να πλάκωσε πυρηνικός χειμώνας – εδώ, εκεί, στην Ευρώπη, στα SMS, στο MSN, στο Twitter (καινούργια βλακεία, την κολλήσαμε κι αυτήν), παντού στο σπίτι. Θέλεις να φέρεις κουβέρτες και ζεστά κακάο. «Θέλεις λίγο Βιξ;». «Καλή ιδέα». «Να βράσω κανα μακαρόνι;». «Καλή ιδέα». «Να φέρω γλασωμένο τσουρέκι με βανίλια και εσωτερικές ενέσεις λιωμένης σοκολάτας;». «Το χοντραίνεις». «Η Poly Lykourgou molis eipe gia ton Mickey Rourke oti einai pali aloustos», κουδουνίζουν τα μηνύματα στα κινητά, αλλάζουν τα θέματα σαν βροχή.

* «Η Πόλυ Λυκούργου είναι θεά, και ο Γιώργος Κρασσακόπουλος επίσης» συμφωνούμε όλοι. Φέτος, με αυτούς παρουσιαστές στη Νόβα, είναι η πρώτη φορά που δεν θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση. Είναι κομψοί, λακωνικοί και λένε νόστιμα, σαν σοκολατάκια. Έχουν χιούμορ, timing, είναι διαβασμένοι, ξέρουν πρόσωπα και μικρές, άχρηστες, απολαυστικές λεπτομέρειες. Αν ήξεραν και να χορεύουν θα μπορούσαν άνετα να είναι αυτοί επάνω στη σκηνή, αντί για τον Χιού Τζάκμαν.

* «Ο Τζακ Νίκολσον πού είναι φέτος;».
«Γιατί, ο Κλούνει;».
«Γιατί μοιάζουν σαν να γέρνουν όλοι στην πλατεία προς τα δεξιά;».
«Και ο Φίλιπ Σέημουρ Χόφμαν σαν άλουστος μου μοιάζει».
«Πάλι μπροστά μου η Μπιγιονσέ; Έλεος!».
«Αν η Anne Hathaway είναι η νέα Audrey Hepburn τότε η Audrey Tautu ποια είναι;».
«Ποια είναι η Audrey Tautou;».
«Η Αμελί».
«Τώρα που είπες Αμελί, που είναι το γλασαρισμένο τσουρέκι;»
«Ο Βενιέρης έμαθα θα σερβίρει αύριο πιάτο εμπνευσμένο από το Slumdog Millionaire, ένα μάτι από ζελέ και αυγό, μέσα σε ένα κουτάλι».
«Ιιιικ!»
«Κοιμάσαι;… Γιατί είδα που έγειρες λίγο».

* Με ένα εσπρεσσάκι τα πράγματα επανέρχονται στο κανονικό τους:
«Ο Ντάνι Μπόιλ είναι ένας άγγλος τουρίστας με αποικιοκρατικά κατάλοιπα που βλέπει τη Μουμπάη σαν ερωτική φαβέλα του επόμενου βίντεο-κλίπ του».
«Το χοντραίνεις».
«Κι εγώ, με τον σκατο-Μπέντζαμιν Μπάτον σου βαρέθηκα, ήταν σαν να τον βλέπω να βλέπει τη ζωή του άπραγος. Που είναι ο υπέροχος συνδυασμός ωριμότητας μυαλού με νεανική αίγλη και ομορφιά που περίμενα να δω; Αυτό δεν είναι το πανανθρώπινο ιδανικό; Το μόνο που τον είδα να κάνει όταν ήταν Σοφός και Όμορφος, ήταν ποδήλατο στο Θιβέτ…. Σε σένα μιλάω!….’Ειιι».

* Μόλις η Σοφία Λόρεν απηύθυνε τον λόγο στη Μέρυλ Στρηπ ξυπνήσαμε όλοι και με μάτια ορθάνοιχτα και μαγεμένα σαν του Wall-E βλέπαμε αυτό που λέμε «σινεμά» και «υλικό να ταξιδεύεις» να συμβαίνει μπροστά μας. Συμφωνήσαμε ότι η Καλόγρια Μέριλ είχε το πιο τρομαχτικό σσσυριστικό σσσίγμα σσστην ισσστορία του hissing, και ότι αν και μία απλή της κίνηση όπως το κλώσημα ενός ξερόκλαδου στον κήπο έπαιρνε τέτοιες εξαιρετικές διαστάσεις τεχνικής και «μεθόδου», τότε ή εμείς είμαστε πολύ κολλημένοι με το σινεμά, ή πρέπει να αρχίσουμε να τρώμε πάλι Πράγματα Που Πρώτα Είχαν Βλεφαρίδες για να ξαναγίνουμε ρεαλιστές, κρεατοφάγοι, χαμπουργκερίτες, μπαρμπεκιουρίστες καρναβαλιστές.

* Το επόμενο πρωί, Δευτέρα, ούτε ίχνος από χιόνι. Another fuckin beautiful day.



(Athens Voice, τ.246, 26.02.09)

«Θέλω να ευχαριστήσω τον σκηνοθέτη μου,
τον ατζέντη μου,
την οικογένειά μου
και τον χασάπη μου».