ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο Άγιος Που Φουμάρει, St. Hermano San Simon, στο Μεξικό.
Αν θέλεις κάποια χάρη ανάβεις δύο τσιγάρα – ένα για σένα
και ένα για τον άγιο.
Αν θέλεις να κόψεις το κάπνισμα ανάβεις μόνο γι’ αυτόν
και προσεύχεσαι.

ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα πρωινά, στις 8μισι, μια γυναίκα σε κάποιον ακάλυπτο στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας που ζω, βγαίνει στα τσιμέντα να πιεί τον καφέ της ακούγοντας μουσική. Μια μελωδία, κάτι γυαλιστερό και ρέον. Νοσταλγικό σαν σάουντρακ τοπίου. Σαν να θέλει να μας προσφέρει ένα απαλό, πρωινό ψέμα. Σαν να κάνει εκπομπή. Μπορεί να την λένε Μαντώ, Μυρόεσσα, Πολυάννα ή Θεία Λένα. Ή μπορεί να είναι Αγία. Κοιμάμαι ακόμα κι ακούω την ασαφή κλασσική μελωδία της Αγίας, να σκαρφαλώνει τους ξεβαμμένους τοίχους των γύρω κτιρίων, σαν Batman. Κολλάει κι ανεβαίνει. Περνάει στο μπαλκόνι μου. Κάνει κλακ και ξεμανταλώνει τους κόκορες. Μπαίνει σαν μυρωδιά καμένου στο κρεβάτι, στα ρουθούνια μου, ένα ταγκό. Por una cabeza.

Είναι ξυπόλυτη, κάθεται σε έπιπλα κήπου ικέα κι έχει όμορφους ώμους. Δίπλα της μία απλώστρα με απλωμένα μωρουδιακά. Καπνίζει η μαλακισμένη. Στις 9 παρά 10 ανοίγει τις μπαλκονόπορτες το ημιυπόγειο της δικής μου πολυκατοικίας. Ένα κουρνιαχτό κάπνας που έχει μείνει αεροστεγής, μέσα σε δωμάτιο κλεισμένη όλη νύχτα, κάνει ένα παφ! Κι ανεβαίνει σκασμένη μαζί με το ταγκό της Ξυπόλυτης Αγίας, τρυφερά προς εμένα. Μπορώ να τα μετρήσω: το κουρνιαχτό είναι 60 τσιγάρα καπνισμένα όλα μαζί μέσα σε μία νύχτα, από τρεις ανθρώπους – ίσως ο ένας να μη καπνίζει. Ίσως να είναι ένα χαλκοπράσινο αγοράκι που θα κοντεύει να ταριχευτεί από τα 60 τσιγάρα των γονιών του κάθε βράδυ και που θα μιλάει σαν τον Μπαγιαντέρα, μπάσο παιδάκι, ετών 7.

Την ίδια ώρα, 9 παρά 10, ένα σφυράκι πάνω σε μαδέρι, αρχίζει να χτυπάει, διακριτικά και ρυθμικά. Στις 9 παρά 9 μπαίνει και ένα δεύτερο σφυράκι, σε άλλη θέση στην ορχήστρα. Είναι το intro με τα κρουστά μιας συμφωνικής από αλλοδαπούς σκαρφαλωμένους πάνω σε σκαλωσιές που ετοιμάζεται να παιανίσει το Ταγκό της Αθήνας. Los Tsigarilos. Fade in. Μαζί με το τρίτο σφυράκι αρχίζουν να ακούγονται σαν υπόκωφοι καταρράκτες οι σωληνώσεις των τοίχων γύρω μου. Η Αθήνα ξυπνάει, κατουριέται, πλένεται, αρχίζει να ρέει, Νιαγάρες, μπανιέρες, las termas. Σφυράκια, νερά, μυρωδιά καμένου, κάπνα κι ένα ταγκό. Τίτλοι αρχής.

Την ώρα που κορυφώνει το ταγκό της Αγίας Καπνίστριας και η πόλη έχει ποτίσει από την φούμα του δικού μου ημιυπόγειου, 9 νταν – σαν όλοι να κράτησαν την ανάσα τους για 3 δεύτερα, με ένα ωρολογιακό τικ –

Ξεσπάει η κόλαση. Ανατινάζονται ταυτόχρονα όλες οι σωληνώσεις όλων των πολυκατοικιών, όλο το κεφάλι μου: αρχίζει το κομπρεσέρ της Φιλαρμονικής Αλλοδαπών, στο υπό οικοδόμηση Μέγαρο. Τhe hands that built Athens. Η μπετονιέρα. Τα σφυριά και τα πριόνια. Ο γερανός. Και το ξυπνητήρι του κινητού. Ξέχασα να σου πω, τι ringtone έχω βάλει στο ξυπνητήρι: το ταγκό του Αλ Πατσίνο στο «Άρωμα Γυναίκας». Cuantos desengaños, por una cabeza...

Ανοίγω τα παράθυρα, τα ξανακλείνω και ανοίγω τα email. Παρασκευή πρωί. Ανταπόκριση φίλου από τη χτεσινή βραδιά στη συναυλία της Kylie Minogue:

«Η Χάιλι… δεν έχω λόγια να σου περιγράψω. Σου κάνω top 10 highlights:
01. Σκηνή Δελφινάριο: μπαλέτα, μιούζικαλ, ναύτες, πειρατές, show, τούμπες – μόνο η γυναίκα με τα μούσια δε βγήκε!
02. Τα κοστούμια της Χαϊλεως! Ο Γκοτιέ ανακαλύπτει ξανά το ecstasy. Τα concepts και οι εναλλαγές σε φρενίτιδα. Από λουδοβικέ και εδουαρδιανά μέχρι μαζορέτες μπέιζμπολ και Army Of Lovers Touch! Απερίγραπτο.
03. Τα digital σκηνικά. Τα πιο ωραία τρισδιάστατα που έχεις δει. Άνοιγαν κάτι τεράστια μπουμπούκια – τριαντάφυλλα κι έβγαινε το κεφάλι της Χάιλι από μέσα και νόμιζες ότι έρχονται τα πέταλα κατά πάνω σου. Αν το δεις στραβά, μέχρι και τρομακτικό το λες.
04. Η σκηνή. Bigger Better Faster More! Η μεγαλύτερη που έχεις δει με γιγαντοθόνες εκατέρωθεν, κάθετες. Ήχος καταπληκτικός!
05. Το set: έξυπνο και καρά-camp. Μόνο τρία από το καινούριο album, δύο εντελώς ακυκλοφόρητα, το “Slow” σε mash up με Μassive Attack σε λούπα και on top of it “Loveboat” και “Copacabana”. Μόνο ο Ψάλτης και η Φίνου έλειπαν! Encore με “I Should Be So Lucky”.
06. O κόσμος (συνολικά κάτι παραπάνω από 7000). Αν έπεφτε μια βόμβα χτες στο Terra Vibe, σήμερα απλά δεν θα υπήρχε gay crowd στην Αθήνα. Θα είχαν μείνει κάποιοι ελάχιστοι να συνεχίσουν τη δόξα.
07. Παρευρέθη ο ίδιος ο Γκοτιέ και η αδερφή της η Danii.
08. Όλο το concept ήταν συνειδητά χτισμένο στο gay imagery. Νομίζω ξέρει καλά το κοινό της (Sodade και περίχωρα). Ο πρωτοχορευτής της ο Rico, με τα tattoo, έσκισε καρδιές. Όταν τον σύστησε το κοινό έπεσε το μεγαλύτερο, αφρισμένο χειροκρότημα. Σείστηκε η Μαλακάσα (με το Rico, ξαναθυμίζω).
09. Η ίδια. Φωνή Μίνι Μάους. Ευοίωνη μεν και καθαρή. Αλλά αν δεν είχε τις γαμάτες δύο φωνητικατζούδες να τη στηρίζουν, νόμιζες ότι βρίσκεσαι στη Λιμνούπολη.
10. Η Ματζούκα σε ρόλο φράου Χέλγκας έδινε αποφασιστικές εντολές στα κανάλια. «Μόνο 20 δεύτερα είπαμε».... «Τα πάσα σας τα έχουν οι ξένοι…» «Ένας άνθρωπος είμαι μόνο. Τι να κάνω. ΕΝΑΣ μόνο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ άνθρωπος!»... »

Δεύτερο mail: «Γιατί δεν έγραψες Eurovision στο τελευταίο τεύχος;;;»

Κάντε μου μήνυση.

Βγαίνω στο δρόμο. Στη Σταδίου πέφτω πάνω στην γνωστή ρομά-ορχήστρα με τα χάλκινα. Όπου πάω τους βλέπω μπροστά μου τελευταία. Οι τύποι πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερο και από τους Περουβιανούς Ινδιάνους που ήταν στο Μοναστηράκι (και τώρα παροικούν στην Ερμού). Οι ρομά βαράνε το «Βενζινάδικο» αλλά με κάτι έξτρα, έναν σαφέστατο λυγμό, μια ανατολίτικη τσαχπινιά, έναν γοφό, ένα «αλισβερίσι» στο ύφος, πονηρό turn για ελληνικό μπουζουξίδικο. Ο ταξιτζής τους χαιρετάει ενθουσιασμένος και μετά ρωτάει για τη Eurovision. «Την Αρμενία την είδατε;». Γουστάρει. Το βλέπω. Βαλκανικά. Νταούλια, πίπιζες, beat και κλαπατσίμπαλα, μπουζούκια για να κάνεις γιούργια. Ανοίγει το ράδιο και ναι, ακούγεται ο Shantel στο «Disko Partizani», το καινούργιο εθνικό χιτ. Ο Borat πάει Κελεκίδου. Άλλωστε ο Ουκρανο-ρουμανο-χου-κέαρς Shantel έκανε εμφανίσεις με τον Sasha Baron / Borat. Καρσιλαμάδες με drum machine, Μπιγιονσέδες και Μπεζαντάκες πάνω σε τραπέζια, κυκλοφοριακό τζαμ (μου έλεγε άλλος φίλος, Σαββατόβραδο στην περιοχή του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης, 4 τα χαράματα, τα μπουζούκια φλεγόμενα). Στο όνομα του «όλα κάφτα», χύμα παιδεύοντας τη νέα βαλκανική μαρμελάδα, ο ήχος δεν έχει το χαρούμενο μουσικό blend της περιοχής αλλά την αυθάδεια της επιβολής και του πλιάτσικου.

Ο ταξιτζής ανάβει τσιγάρο. «Μπορώ να ανοίξω το παράθυρο;» λέω. Ακούω τη φωνή μου και μιλάω σαν τον Μπαγιαντέρα.

(AthensVoice, τ.214, 29.05.08)