Μόνικα, καλωσήρθες στην κόλαση.

ΜΟΝΙΚΑ, the-Girl-U-want

• Την τελευταία εβδομάδα έπεσα δύο φορές πάνω σε διαμάχη σχετικά με τη Μόνικα (δε μου πάει το χέρι να την γράψω Monika, σόρι). Είναι από αυτές τις ωραίες διαμάχες που σε κάνουν να απολαμβάνεις το ποτό σου ανάμεσα σε έξυπνες, κοφτερές εκτιμήσεις για τη μουσική βασισμένες σε κοινωνική παρατήρηση και να ανυπομονείς πότε θα αρχίσουν να εκσφενδονίζονται παγάκια. Και στις δύο περιπτώσεις, όλοι είχαν κολλήσει με την ηλικία της σαν να μιλούσαν για τον Τσίπρα (μου είπαν ότι η Μόνικα είναι 21, εμένα μου θυμίζει λίγο τη Ναταλία Δραγούμη, συγγνώμη, άσχετο). Αν σκεφτείς όμως ότι μιλάμε για αυτήν από τότε που ήταν 17; 16; 15; τότε κάτι τρέχει με τη Μόνικα.

• Τα τελευταία 3 χρόνια, οι μποέμ στις ταράτσες της Αθήνας ζούσαν την πανκ μελαγχολία τους με μπωντλερικό στυλ, σαν μία κοινότητα έτοιμη να παραδοθεί στον διάβολο, στα μαγικά μανιτάρια και στο τεμπέλικο, ρομαντικό σεξ. Άκουγαν Mary & The Boy και μόλις ξυπνούσαν, Σάββατο αργά το μεσημέρι, έτρεχαν στον Ιανό για καφέ και (ελεγχόμενη) απόγνωση - τι θα γίνει; Πώς θα περάσει η βραδιά; Και πώς θα ησυχάσω; Μέσα στη Σέχτα των Μελαγχολικών, η ιστορία της Μόνικας άρχισε να κυκλοφορεί με την ταχύτητα bluetooth, σαν να την έστελνε κάποιος στον αέρα και όσοι ήταν δίπλα, την έπιαναν ξώφαλτσα. Ερχόταν και καθόταν, Μόνικα, Μόνικα, Μόνικα, σαν ελπιδοφόρο τραγουδάκι των 60ς στη ζοφερή προοπτική της νύχτας που πλησίαζε ξανά και ξανά. Μέσα σε μία νέα αθηναϊκή σκηνή που φούντωνε και άπλωνε και γέμιζε φωνές που διψούσαμε να ακούσουμε, η περίπτωση «μιας μικρής» που έβγαινε εκεί, μόνη της, δεξιοτέχνις και αυτόνομη, μουσικός και ερμηνεύτρια, ήταν η ευνοϊκή προοπτική. Η μικρή είχε την «ελαφρότητα» της ελευθερίας της και όχι το βάρος της κοινότητας. Μπορούσε να κάνει μια έτσι με το χέρι της, να μας τινάξει από πάνω της σαν σκόνες και να χαθεί στη Σταδίου.
  
  

• Φέτος, όπως κατάλαβα από τη θέρμη των συζητήσεων στις παρέες, η Μόνικα μας ανήκει. Έβγαλε το single “Over the hill” που το λάτρεψαν τα ραδιόφωνα. Προχτές, Δευτέρα, βγήκε και το άλμπουμ «Avatar» στην Archangel. Η εταιρία την προωθεί όπως οφείλει, με τον δυναμισμό μιας high market τοποθέτησης, στα «σωστά» στέκια, συνεργασίες, κλαμπ, βιβλιοπωλεία, μουσικές σκηνές, περιπατητικές σχολές. Φτιάχνει το προφίλ ενός στέρεου ονόματος και η ίδια φαίνεται μια χαρά με αυτό. Μοιάζει να το ελέγχει, να το αντιμετωπίζει με τη μαθηματική συμμετρία μιας σύνθεσης στο πιάνο. Αυτό είναι και ένα από τα άλλα σημεία στα οποία έχουν κολλήσει οι διαμάχες της εβδομάδας: πόσο η Μόνικα ακούει, υπολογίζει και «εξαερώνεται» με το talk of the town που απέκτησε.

• «Δεν χρειάζεται παρά να ακούσουμε το άλμπουμ και όλες οι απορίες θα λυθούν» είπα εκσφενδονίζοντας ένα παγάκι στον απέναντι τοίχο.

• Το «Avatar» ηχογραφήθηκε με συμφωνική ορχήστρα και τον Martin Wenk των Calexico να συμμετέχει στα πνευστά και στην κιθάρα. Είναι ένα άλμπουμ που, για να συνεννοηθούμε, ας το πούμε folk αλλά δεν είναι. Εκεί που πάει να βυθιστεί στην μελαγχολική ακουστική κιθάρα της σχολής Joni Mitchel, κάτι συμβαίνει με τη φωνή της Μόνικας και δυναμώνει, σπάει, τρέμει, κάνει μια υπερρεαλιστική στροφή σαν να βλέπει ένα Τάρανδο Να Κατεβαίνει Από Τον Ουρανό και γύρω του αγγέλους και σιντριβάνια. Κι έτσι, στο επόμενο τρακ (Bloody Sth) η Μόνικα είναι αθώα και τολμηρή σαν μέλος θρησκευτικής χορωδίας, τραγουδάει με τόσο ανοιχτή καρδιά που μου θύμισε Joan Baez και ναι, Bette Midler. Κι ύστερα ήρθαν τα υπερκόσμια μπαγλαμαδάκια σε ένα κρεσέντο τόσο μελωδικό που αμέσως σκέφτηκα ότι της αξίζει τουλάχιστον μία ακόμα εβδομάδα «talk of the town». Το «Are you coming with us» είναι ένα αποφασιστικό τραγούδι σταθερού ρυθμού και αναχώρησης, μ’ ένα κρυμμένο τραύμα. Η Λίνα Νικολακοπούλου θα σκότωνε για να του βάλει στίχους. Όπως και στις «χατζηδακικές» στιγμές («Το no avail», «Fraud»). Και, με την ευκαιρία, άρχισα να σκέφτομαι πότε είναι που θα την ανακαλύψει και η Γαλάνη... Το «Babe» είναι ένα πολύ-calexico τραγούδι δρόμου, βαριέμαι λίγο, αλλά η Μόνικα ξεδιπλώνει μελετημένα μία θεαματική γκάμα διαφορετικών φωνητικών αποχρώσεων και το βουλώνω. Στο «Pretend» συγκινούμαι με το πιάνο και τα πνευστά, είναι μια παραδειγματική σύνθεση με ολοκάθαρη μελωδία και έμπειρη ερμηνεία, εννοώ η φωνή της Μόνικα κρύβει «ιστορία». Μπορεί και να μην είναι 21 τελικά. Ίσως είναι 41, με καλό complexion. Και μετά, στο «Not young in my youth» τραγουδάει σαν μωρό, κολλάνε τρυφερά τα «πι» της, νομίζεις ότι θα ακούσεις το νυχάκι της να γρατζουνάει το μικρόφωνο και μετά θα ακούσεις την Bjork με τις Cocorosie να της κάνουν πλάτη. Καλά, έχω ξεφύγει. Το «Misery loves company» είναι το αγαπημένο μου, νοσταλγικό και γενναίο σαν τραγούδι για ταινία, με μία συγκινητική λεπτομέρεια, λίγη low-fi βρωμιά στις γωνίες του. Στους ροκάδες αρέσουν τα κιθαριστικά: το συναυλιακό «Over the hill» και το κάπως θολό ίσως λόγω τίτλου, «Obsession». Ελεγειακή («Excuse my friends») με ένα τρέμολο στη φωνή σαν να μιλούσε ώρες στο τηλέφωνο με την Marianne Faithful, ή γιορταστική σαν λιτανεία στη Νέα Ορλεάνη με τη φιλαρμονική Καρπενησίου και μια νύφη από τα Βαλκάνια να πετάει στον αέρα σαν μπεκάτσα, η Μόνικα αλλάζει avatars σε ένα παιχνίδι που το έχει κερδίσει ήδη.

• Οπότε ας μη μιλάμε άλλο πια για την ηλικία της αλλά για την αυτόνομη παρουσία της ακριβώς εκεί που δεν υπήρχε προηγούμενο. Αρκεί να την προστατέψει ο Αρχάγγελος και να μην την αρπάξουν οι μαινάδες.

XTRA ΧΑΠΙ

• Ήρθε η ώρα για εκδρομή. Το υπερσύγχρονο πούλμαν του vinylmicrostore θα ξεκινήσει το Σάββατο (24/5), στις 17:30, από τα κεντρικά της Διδότου, με προορισμό το κοσμοπολίτικο Λουτράκι. Διαμονή στο ξενοδοχείο Mytzithras, 165 μέτρα από τη θάλασσα. Κέφι, αθλητισμός, πάρτι, μπάνιο σε κοντινή εξωτική παραλία, Κυριακή βράδυ επιστροφή στην όμορφη Αθήνα. Όλο αυτό το γράφω μόνο και μόνο γιατί ήθελα να αναφέρω το παρακάτω email:
• Δηλώστε συμμετοχή στο
  thelw_na_gnwrisw_to_loutraki_me_trela@vinylmicrostore.gr
  
  
  (AthensVoice, τ.213, 22.05.08)