Σε είδα στο Graffiti, το '93

ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤΟ GRAFFITI, TO ‘93

Ο ANTONY, Ο ANDREW, Η KIM ANN KAI Η NOMI (ΣΤΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟ ΚΑΝΑΠΕ CAPITELLO, ΣΧΕΔΙΟ TOY ’71, ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ STUDIO 65).

• Δεν πάω ποτέ σε αποκριάτικα πάρτι. Δεν υπάρχει για μένα αυτή η περίοδος του χρόνου, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και κυκλοφορούν έτσι οι άνθρωποι αυτές τις μέρες, σαν τον τσολιά της Ελληνοφρένειας. Ένας φίλος που επίσης τα σιχαίνεται, προχτές με κάλεσε σε ένα από αυτά. «Έλα αργά» μου λέει, «και πήγαινε να καθίσεις στο βάθος, στο μπαρ, να κόβεις κίνηση.»

• Δεν πήγα, αλλά την επόμενη μέρα, διάβαζα μία συνέντευξη των Hercules and Love Affair, του καινούργιου dance project στο οποίο συμμετέχει και ο Antony (Hegarty) και είναι η πρώτη, ουσιαστικά, έκπληξη της χρονιάς και, μάλιστα, στο πολύπαθο αυτό είδος της χορευτικής μουσικής. «Ποτέ δεν χορεύει», έλεγαν οι υπόλοιποι pixies της παρέας για τον Antony. «Έρχεται στα κλαμπ μετά τις 3.30 τη νύχτα και κάθεται στο βάθος, στο μπαρ και κοιτάζει». Ήταν ενθουσιασμένοι με αυτή την εκδοχή, τους καταλαβαίνω. Είναι η καλύτερη ερμηνεία της dance κουλτούρας σήμερα, κυρίως επειδή προέρχεται από το αληθινό της «ghetto», την μικρομεσαία, μπρουκλινέζικη gay κοινότητα της Νέας Υόρκης συν όλες τις παραλλαγές της. Συν του ότι είναι η παρέα που συζητιέται περισσότερο από κάθε νέο όνομα αυτό τον καιρό, από τότε που διέρρευσε το πιο συγκινητικό χορευτικό τραγούδι του χειμώνα, το “Blind” με την πατέντα εγγύησης – της ετικέτας DFA Records (και με το remix του Frankie Knuckles για έξτρα προστασία).

• Οι Hercules and Love Affair, είναι ένα σχήμα του παραγωγού/DJ Andrew Butler που έγινε γνωστός για τον τρόπο που αναβιώνει την ευδαιμονική, πανσέξουαλ έκσταση της disco της δεκαετίας του ’70 – σε θεματικά πάρτι που διοργανώνει η DJ/vocals/σχεδιάστρια κοσμημάτων Kim Ann με έμφαση στην αρχαία ελληνική μυθολογία (εξ’ου και το σκαμπουδάκι της φωτογραφίας). Η ίδια είναι αφοσιωμένη πιστή «ιέρεια» της θεάς Αθηνάς (αμέσως μετά ακολουθεί η Άρτεμις) και έχει στο μπράτσο της χτυπημένο ένα tattoo της Ms PacMan, ενώ ο Butler στα πικάπ ντύνεται Απόλλων (θεός της μουσικής – το έπιασες;) αν και ήρωάς του είναι ο μυθικός Ηρακλής, ειδικά από τότε που έμαθε ότι αυτό το θηρίο ήταν βαριά ερωτευμένος με τον Ύλα (γι’ αυτό και το όνομα του γκρουπ). Το «Blind» υπήρχε ηχογραφημένο με τη νυχτερινή, ανδρόγυνη φωνή του Antony εδώ και 4 χρόνια – αλλά μετά τα βραβεία Mercury ο δρόμος άνοιξε διάπλατα, το γκρουπ σχηματίστηκε και τώρα θεωρείται η πιο ισχυρή μετοχή στο μουσικό χρηματιστήριο της πόλης. Για λόγους casting προστέθηκε στα φωνητικά και ένα μελλοντικό pop-idol, η «ολοφάνερα θηλυκό» Nomi, επίσης αγρίμι της νεοϋροκέζικης clubland. Ο Ηρακλής και οι φίλοι του, στη συνέντευξη δήλωναν «Επίσης μας αρέσουν οι Boney-M και οι Abba», χαρακτηριστικό κλισέ της εμμονής με τα cult που αγιοποιούνται από τη θολούρα του παρελθόντος ή απλά ήταν τέλειοι από τότε. Στις 10 Μαρτίου σκάει το άλμπουμ και περιμένουμε να δούμε αν όλο αυτό είναι ένα ευτυχισμένο φρεσκάρισμα της gay ουτοπίας ή πραγματικά η επανεξέταση αυτού που λέμε “dancing with tears in my eyes”.

• Το κακό με την disco: για τους περισσότερους, είναι μία funk latin αθώα μουσική για πλάκα, για παρέες που αναπολούν την εφηβική τους μαλακία. Είναι μία μουσική για πάρτι με περούκα άφρο και φτηνά γκλίτερ, Η ντίσκο Barbarella, οι ταινίες του Γαρδέλη, ό,τι mainstream πέρασε από τις συνοικιακές τους αναμνήσεις. Κι αν όχι αυτό, τότε η disco είναι μία οργιαστική επένδυση της μεθυσμένης παρακμής του Studio 54, ένας μύθος χλιδής και επώνυμων που τους έπιανε ο φακός με το ένα βυζί έξω και visible cocaine residue στα ρουθούνια τους, μπερδεμένους με ανώνυμα γυαλιστερά θεϊκά κορμιά να σέρνονται στις σκάλες. Κάπως έτσι και στην Ελλάδα, η disco χορεύτηκε κυρίως από την straight νεόπλουτη τάξη των 70ς, ήταν ο απόηχος ενός ήδη επιτυχημένου μουσικού είδους που γυάλιζε μέσα σε επιθεωρησιακά σατέν και ήταν ακίνδυνο γιατί διέκρινες φύλα, επιθυμίες και κουρέματα. Ουδέποτε πέρασε με την πρώτη της, αυθεντική αύρα του underground, έτσι όπως δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη στα τέλη των ‘60ς: από τους gays, τους πορτορικάνους, τους μαύρους, τους hardcore, τους αβάν γκαρντ καλλιτέχνες και τους «παρενδυτικούς».

• Την ίδια εποχή που οι παραλιακές ντισκοτέκ της Αθήνας φιλοξενούσαν γυρίσματα για βιντεοταινίες του Ψάλτη, στο ιστορικό Graffiti της οδού Ξούθου, οι pixies της νύχτας έβρισκαν στέγη στα φιλόξενα, gay σκοτάδια του, χωρίς κανένας να μπερδεύται για το ποιος είναι τι. Στις κατεβασμένες λαμαρίνες του τρίτου ορόφου όλοι κλώτσησαν το ίδιο beat από τα ευδαιμονικά disco του Mike μπερδεμένα με industrial απόηχους από τα αγαπημένα μας new wave. Και τις Τετάρτες, ακόμα και με τις ροκ πανικοβάλ (σχεδόν άδειες) βραδιές, πάλι disco ήταν αυτό που συνέβαινε – δηλαδή χορός με την φυλή σου. Έκθεση, διαθεσιμότητα, όνειρο για να περάσει η βραδιά, ρυθμός.

• Αυτή την disco επαναφέρουν, αλληλούια, οι Hercules and Love Affair. Από την μια σημαίνουν ότι η dance μουσική δεν είναι αποκλειστικά ένα σκληρό «narco-trip» ιδιώμα των λευκών παιδιών, όπως κατοχυρώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια. Από την άλλη, φέρνουν με την καθοριστική «συναχωμένη καστράτο» φωνή του Antony το μελοδραματικό στοιχείο της performance – που είχε εξαφανιστεί από τα decks των δυσδιάκριτων DJs. Ερμηνεία όπως Sylvester, Grace Jones, Gloria Gaynor, αλλά και μελαγχολία, ρομαντισμό και ηλεκτρικό μούδιασμα της γενιάς που μεγάλωσε μεν αλλά έχει δικαίωμα να κοιτάζει τα άστρα – όπως λέει στο «Blind». Τα κομμάτια του άλμπουμ είναι ευχάριστα, mellow ή κλασικού ρυθμού πίστας, ηλεκτρικά disco. Δεν είναι κοροϊδευτικά, δεν φοράνε περούκα, κανένας πια δεν θυμάται γιατί ήταν αστείο ο “Πυρετός το Σαββατόβραδο”. Κανένας δεν σκοτίζεται για το Studio 54 πια. Η Νέα Υόρκη χορεύει ξανά – κι αν δεν θέλεις, κάθεσαι στο βάθος και κοιτάς.
  (AthensVoice, τ.203, 06.03.08)