Goldfrapp, σελίδα 123

Το κουρδιστό πορτοκάλι

GOLDFRAPP, σελίδα 123

• Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες ένα online παιχνίδι, μπορεί να έφτασε και σε ‘σας, μεταξύ φίλων, βιβλιόφιλων, blogs και συνδέσμων, που θυμίζει τον χορό των ντόμινο, αλλά με βιβλία. Δίνεις μια μικρή σπρωξιά στο ένα και αυτό παρασύρει μαζί του τα άλλα, σε μία διαδοχική σειρά συμπτωματικών αποκαλύψεων – τι έχει το καθένα στην καρδιά του: ας πούμε στη σελίδα 123.

• Είναι δελεαστικό γιατί είναι εύκολο, κρύβει έκπληξη και δεν εξάπτει κανέναν εκτός ίσως από τη φαντασία των τέλεια τεχνικών παραμυθάδων. Είναι σαν να σου δίνει μια φλασιά από ένα νέο μυθιστόρημα ή μάλλον μία νέα, αναπάντεχη τροπή σε αυτό που είσαι. Και αυτό που πρέπει να κάνεις, έλεγε το email, είναι:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα. (Οκ, δίπλα μου είναι το βιβλίο της Τζάκι Κεϊ, "Τρομπέτα", βραβείο μυθιστορήματος της εφημερίδας Guardian το ΄98, που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Ματσούκα, από τις εκδόσεις Μελάνι. Δεν το έχω αρχίσει ακόμα).

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο). (Οκ, είμαι στην 123.)

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας. (Ναι, ναι θυμάμαι. Την βρήκα. Μετά τι κάνω;).

4. Αντιγράφεις τις επόμενες τρεις περιόδους, δηλαδή την έκτη, την έβδομη και την όγδοη). Αντιγράφω:

• «Μερικές φορές θυμάσαι τη ζωή σου από φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν ποτέ. Μια στιγμή πριν ή μετά το ανοιγοκλείσιμο του διαφράγματος. Μακάρι να μην ποζάραμε όλη την ώρα, μ' ένα ψάρι στο χέρι κι ένα χαμόγελο.»

• .... Έχω μείνει σαν να ποζάρω λίγο, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι κι ένα χαμόγελο. Πλάκα έχει. Μου θυμίζει κάτι παλιό και γνώριμο, μια ιστορία χτισμένη με βιβλία και συμπτώσεις. Χαϊδεύω τη γραμματοσειρά και την υφή του χαρτιού, μυρίζω το μελάνι (η ζεστή, ξύλινη μυρωδιά μπερδεμένη με χημεία και ανάμνηση σκόνης). Κρατάω την «Τρομπέτα» κοντά μου και περνάω στο επόμενο, 5ο βήμα: Ζήτα από 5 bloggers να κάνουν το ίδιο. (Στέλνω το ίδιο μήνυμα λοιπόν στους SensualMonk, BoyRacer, Friendrick Kinderpop, VJay'sClub και enteka). Τις επόμενες βλέπω πώς αντιδράει και τι έδειξε «το 123» του καθένα, τι κομμάτια συναρμολογούν αυτήν την τυχαία ιστορία – από Βυζαντινές αυτοκράτειρες και αντάρτικο, μέχρι Μπατάιγ και Μαρία Μαρκουλή.

• Αποσπάσματα και ιδέες, γραμματοσειρές και μισά ή ολοκληρωμένα νοήματα, ενθουσιασμός ή κομψές ειρωνείες. Ένα τζαμάρισμα από εκδοχές, σχετικό θα έλεγα, με τον «ήχο» του βιβλίου που, τελικά, με αιχμαλώτισε.

• Η πολυσυζητημένη «Τρομπέτα» είναι μία απρόοπτη ιστορία για έναν μουσικό της τζαζ που, όταν πεθαίνει, αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα ήταν γυναίκα (βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Billy Tipton, πιανίστα και drag-king στη δεκαετία του ’40). Το θέμα είναι δυνατό σαν κλασική ηχογράφηση μιας παρέας μουσικών της τζαζ, έχει πολλές εκδοχές (ξεχωριστές αφηγήσεις των χαρακτήρων σαν μουσικά σόλο), φορτισμένο συναίσθημα (η σύζυγος που ήξερε, ο υιοθετημένος γιος που έμαθε μόνο στο τέλος), ψυχρή τεχνική (η άποψη του γιατρού), στυλ (η άποψη του πιστού ντράμερ), κυνικότητα (η άποψη του νεκροθάφτη), αλήθεια και ποίηση (η συγγραφέας είναι ομοφυλόφιλη). Οι προτάσεις είναι –κανονικά- ασπρόμαυρες μουσικές φράσεις, ελίσσονται γεμάτες συναίσθημα, ακόμα και τυχαία αν τις διαβάσεις, ακούς την ψυχή μέσα τους, κάτω από οποιοδήποτε κοστούμι, ρόλο ή γραμματοσειρά.

• Τι κρύβει μέσα στη σελίδα 123 της, άραγε η Alison Goldfrapp;

• Είναι το επόμενο όχι-και-τόσο-μυστήριο παιχνίδι που παίχτηκε αυτή την εβδομάδα, όταν ακούσαμε το νέο άλμπουμ «Seventh Tree» της ανησυχητικά γοητευτικής-επειδή-κάπως-απειλητικής A.Goldfrapp και του αγοραφοβικού (;) της πολύτιμου συνεργάτη Will Gregory. Την τελευταία φορά που την είδαμε (2006), η Άλισον ήταν electro-disco, σαν ελαφρώς παλαβή αεροσυνοδός από του «Πέμπτο Στοιχείο» του Μπεσόν. Glam και kinky. Έτσι την έμαθε το (πιο) νεανικό κοινό, επειδή ακούστηκε στα κλαμπ, στα Fashion Weeks όλου του πλανήτη και έγινε ο αγαπημένος «ρόλος» των πιο σοφιστικέ drag-queens. Και ξαφνικά, έκπληξη, στο «Έβδομο Δέντρο» οι δύο Goldfrapp δείχνουν έναν άλλο ήχο. Κρατώντας το ηλεκτρικό μούδιασμα και την κρυφή ποπ καρδιά τους, φτιάχνουν μία σειρά από καινούργια, ψυχεδελικά folk τραγούδια με εντελώς αδιάφορους, αγγελοπαρμένους στίχους και πανέμορφες μουσικές. Κάπου ανάμεσα στην παλιά, βικτωριανή μελαγχολία που έχουν όλες οι βρετανίδες «βαμπιρέλες» και τους Ουρανούς Από Μαρμελάδα των Beatles. Η Alison είναι τόσο καλή όταν το κάνει αυτό. Είναι σχεδόν τρομαχτική, τόσο εύθραυστη σαν ξεκούρδιστος ξύλινος αρλεκίνος, ανέκφραστη και επίσης λίγο μάγισσα. «Μαύρα Κεράσια», «Κλόουν», περίεργα μουσικά μηχανήματα και, παντού κρυμμένα μέσα στo artwork, ζώα και «παραλλαγμένα» γεννητικά όργανα. Η Αλίκη του Lewis Carroll συνάντησε την Kate Bush συνάντησε το Κουρδιστό Πορτοκάλι.

• Το να «ντύνεσαι» τους ρόλους και να στήνεις μία τέλεια, ψεύτικη ιστορία από πίσω τους σαν αληθινό σκηνικό, είναι ένα. Θέλει ταλέντο να το κάνεις και ψυχρή, ατσάλινη ματιά. Το να οσμίζεσαι τις αλλαγές του αέρα και να προλαβαίνεις τον καιρό, είναι ένα άλλο. Η Άλισον είναι πολύ καλή στο πρώτο και αρκετά καλή στο δεύτερο. Αλλά, θα το έλεγε και ο ίδιος ο ήρωας της «Τρομπέτας», κανένα μαγικό δεν πιάνει, κανένα ξόρκι και κανένας μανδύας, αν δεν ζεις μέσα σου την ιστορία στ’ αλήθεια. Η Goldfrapp, αυτή τη φορά, γυρίζει σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα και θυμόμαστε από το πρώτο της και καλύτερο άλμπουμ «Felt Mountain»: ευαίσθητη, τρελή, φευγάτη και λίγο σκιαχτική. Ο Καρκάνης θα ενθουσιαστεί.

(AthensVoice 202, 28.02.08)