Such a raining pleasure I would sayΠρέπει να είναι αυτή η εποχή του χρόνου πάλι. Μαζεύουμε πολεμοφόδια και στήνουμε ιστορίες, γωνιές και καβάτζες για long play νύχτες, χαιρόμαστε και μυρίζει καμένη ζάχαρη. Άλλοι το λένε προ-χριστούγεννα, χειμώνα, δεκεμβριανά, άγριες μέρες στην πόλη, ό,τι να’ναι.
Σήμερα θέλω να βρέξει εκατομμύρια βροχές, είναι σαν να θέλω να κάνω εκπομπή. Με τον παλιό τρόπο. Παίρνω τα cd, τα βυνίλια καλύτερα, τα αποδελτιώνω μέχρι τελευταίου κρυμμένου track. Τα αναποδογυρίζω, ερευνώ και το τελευταίο συνημμένο που έχουνε μέσα, στίχους, ευχαριστίες, κρυμμένους παραγωγούς, ίνφο, λεπτομέρειες μέχρι τελευταίο συνδετηράκι. Βάζω τα τραγούδια στη σειρά. Θα τα αφήσω να παίζουν κι ανάμεσά τους θα μιλάω – μικρά άχρηστα γλυκά τίποτα. Ιστορίες για παλιά τραγούδια, μια μέρα με βροχή.
Πρέπει να είναι αυτή η εποχή του χρόνου πάλι: τραγούδια με παρελθόν μαζεύονται σε συλλογές. Πακέτα. Ξαναφτιάχνονται με νέες ερμηνείες και, αν είμαστε τυχεροί, με μια νέα ιστορία μέσα στην ιστορία. Νέες δονήσεις, παλιά αρώματα, αναφορές σε ταινίες, πολαρόιντ, φεστιβάλ. Χειμώνας. Εποχή των remakes. Φωτάκια.
Ο Vasilikos θα βγάλει τον άλλο μήνα προσωπικό cd, το “Vintage”. Είναι γεμάτο ζεστά, χειμωνιάτικα, εμβληματικά torch songs. Κομμάτια ιστορικών συναισθημάτων, φορτισμένα με άπειρες προσωπικές αναφορές για τον καθένα - έρωτες, διακοπές, μεθύσια, ένα σκαμπίλι, μια ψυχεδελική εφηβική ανάμνηση, σεξ και όμορφα ρούχα. Ο Βασιλικός είναι οπωσδήποτε ο νέος εθνικός μας crooner. Κάτι σαν ο Δημήτρης-Χορν-Τραγουδώντας-Στη-Βροχή. Ακούω τα παλιά κομμάτια που διάλεξε να πει και νομίζω πως αρχίζει να βρέχει, such a raining pleasure I would say, σαμπάνιες και δάκρυα. Στο μεταξύ, η ορχήστρα αρχίζει απαλά, παίζοντας το intro…
«Across the universe», το ζαλισμένο mantra του Lennon (ήθελε να στείλει ένα θεϊκό ommm στο διάστημα). Ο Βασιλικός, με διάθεση Phil Spector, το κράτησε πιο τρυφερό και ασφαλές, το πάτησε στη Γη. Πάντως, από πέρσι τον Φεβρουάριο, η NASA εκπέμπει το τραγούδι των Beatles στο υπερπέραν, 431 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό Polaris. Jai guru deva om, μικρέ μου άλιεν.
«Dream a little dream of me». Σχεδόν παιδικό, ένα απαλό παμπάλαιο rag. Ο Β. του αφαίρεσε την jazz διάθεση, ανέβασε την «μπητλική» του πλευρά και το σενιάρισε με λίγο doo-woop. Η Sony πιστεύει ότι θυμίζει Michael Bublé κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
«Windmills of your mind». Ξέρω τουλάχιστον 3 ανθρώπους που, μόλις ακούσουν αυτό το κομμάτι, γυρίζουν το βλέμμα μελαγχολικά έξω από το παράθυρο και λένε πράγματα του τύπου «Λατρεύω την Tracy Thorn», ή «Πρέπει να ξαναδούμε το Thomas Crown Affair», ή «Θυμάμαι τον μαλάκα…». Οκ, όλοι κρύβουν έναν πόνο μέσα τους, αλλά αυτό είναι κλισέ. Ο Β. εδώ, αλλάζει το τραγούδι με όμορφους διαστημικούς λαβύρινθους αντήχησης και τονίζει την τέλεια λεπτομέρεια – τον μετρονόμο του, σαν ρολόι που μετράει ανάποδα κοσμικό χρόνο.
«Nature boy». Φορτισμένο, αλαφροΐσκιωτο κομμάτι, με τις μικρές νότες του πιάνου να στοιχειώνουν το μυαλό του «χαμένου, μαγεμένου αγοριού» (λένε ότι είναι δανεισμένες από Ντβόρζακ). Στο «Moulin Rouge», o Bowie και οι Massive Attack πίνουν την Πράσινη Νεράιδα. Ποιος είναι αυτός μαζί τους; Α, ο Βασιλικός!
«Famous blue raincoat». Μπλε αδιάβροχο Burberry’s αγορασμένο στο Λονδίνο, το 1959, από τον Leonard Cohen. Η γυναίκα του δεν τον άφηνε να το φοράει γιατί τον έκανε να μοιάζει με αράχνη. Τραγούδι βροχής και ερωτικού τριγώνου. ‘Η θα το πεις σαν τον Nick Cave, ή σαν τους Tiger Lillies ή σαν τον Leo Sayer στο «When I need you». Ο Β. διάλεξε την κουρτίνα 3 αλλά του έδωσε και λίγο γαλλικό άρωμα καφέ.
«All tomorrow's parties». Είναι ωραίο παιχνίδι να ακούς τη φωνή του Β. και, στο κεφάλι σου, να έχεις τον απόηχο του original, με τη φωνή της Nico. Λεπτομέρεια: βγάζουμε κάθε ίχνος Νέας Υόρκης / Velvet Underground και προσθέτουμε ντέφι, ψυχεδελικό echo και μία τζούρα Jefferson Airplane. Από τη μέση και μετά, απογειώνουμε με ηλεκτρικές κιθάρες και ρυθμικά παλαμάκια. Εξαιρετικό.
Είναι η ώρα των μεγάλων παθών. Απιστίες, δράμα, πατώματα: Πρώτα «You are my destiny». Τελεσίδικο κομμάτι, ανελέητο χιτ, πώς να το μεταχειριστείς; Ο Β. το γκαζώνει, βαράει το κεφάλι του στον τοίχο, θα το γουστάρουν οι Έλληνες αυτό ρε παιδί μου. Στο τέλος, νομίζω, δίνει μια και πηδάει και από τον γκρεμό. Μετά, «I (who have nothing)». Μυστικό: το κομμάτι είναι ιταλικό ("Uno dei tanti") του ’61. Μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να κάνουν αυτή την παύση στη μέση του ρεφρέν, να κόβεται η αναπνοή, να ανεβάζουν και στο τέλος (ναι, ναι), να δίνουν μια και να πηδάνε από τον γκρεμό. Ή, μάλλον, να ρίχνουν εσένα και να τινάζουν τη σκονίτσα από το πέτο τους. Ο Β. το τραγουδάει με αθωότητα, πάει στη φωνή του – πονάει αλλά παραμένει κομψός. Όπως και στο εντελώς pop «The look of love» (κάπως έπρεπε να ηρεμήσουμε), πιάνο, ραδιοφωνικό ελαφρύ beat, τόσο Terry Hall, τόσο ΓκόλντενΧολ.
Το «The man I love» των αδερφών Gershwin, ένα ιδανικό torch song του 1927, είναι ο ρομαντισμός σε μία άγρια (και τότε) εποχή, με έναν ελαφρύ gay σουρεαλισμό. Η Kate Bush το είχε κάνει “space rock”, ο Β. κάνει το κάτι πιο έξυπνο: 10 CC. Είναι πανέμορφο.
«If you go away»: Ξαναγυρίζουμε στο σίγουρο, Jacques Brel και «νε με κίτε πα» που τραγουδούν της γης οι κολασμένοι, κορύφωση στο 2:27 με τη μικρή, οδυνηρή παύση «…Μπατ… Ιφ…Γιού…Στέη…» και γκολ. Ακολουθούν τα γνωστά, πατώματα, τηλέφωνα, φραγή εισερχομένων, τα πάντα. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να είχε πει το «I put a spell on you» αλλά αντίθετα, ο Β. ανάβει με fade in τα φώτα, φέρνει ένα τελευταίο κοκτέηλ για το δρόμο, Μελαγχολία-Του-Σεπτέμβρη με ένα παγάκι: «Sealed with a kiss». Πολύ γλυκό για τα γούστα μου, αν και η εκδοχή του Β. ρίχνει λίγη ανάμνηση από Michel Legrand και το εξευρωπαϊζει κάπως.
Για την έξοδο «Moon river», ίσως κάπως βαρετό αν δεν είσαι η Holly Golightly στο «Breakfast at Tiffany’s», όμως ο Βασιλικός, με γαλαντομία δίνει ένα διασκεδαστικό, ανεπαίσθητο στροβίλισμα στο κομμάτι, χαβάγιες που χάνονται στο νυχτερινό ουρανό. Λίγο ψυχεδελικό βέβαια, αλλά κοίτα πώς πέρασε η ώρα – ο χειμώνας τελειώνει, η βροχή σταμάτησε, ίσως να έρχεται καλοκαίρι. Το ακούς;
Τέλος εκπομπής. Διαφημίσεις.
(Athens Voice, τ.279, 12.11.09)
Σήμερα θέλω να βρέξει εκατομμύρια βροχές, είναι σαν να θέλω να κάνω εκπομπή. Με τον παλιό τρόπο. Παίρνω τα cd, τα βυνίλια καλύτερα, τα αποδελτιώνω μέχρι τελευταίου κρυμμένου track. Τα αναποδογυρίζω, ερευνώ και το τελευταίο συνημμένο που έχουνε μέσα, στίχους, ευχαριστίες, κρυμμένους παραγωγούς, ίνφο, λεπτομέρειες μέχρι τελευταίο συνδετηράκι. Βάζω τα τραγούδια στη σειρά. Θα τα αφήσω να παίζουν κι ανάμεσά τους θα μιλάω – μικρά άχρηστα γλυκά τίποτα. Ιστορίες για παλιά τραγούδια, μια μέρα με βροχή.
Πρέπει να είναι αυτή η εποχή του χρόνου πάλι: τραγούδια με παρελθόν μαζεύονται σε συλλογές. Πακέτα. Ξαναφτιάχνονται με νέες ερμηνείες και, αν είμαστε τυχεροί, με μια νέα ιστορία μέσα στην ιστορία. Νέες δονήσεις, παλιά αρώματα, αναφορές σε ταινίες, πολαρόιντ, φεστιβάλ. Χειμώνας. Εποχή των remakes. Φωτάκια.
Ο Vasilikos θα βγάλει τον άλλο μήνα προσωπικό cd, το “Vintage”. Είναι γεμάτο ζεστά, χειμωνιάτικα, εμβληματικά torch songs. Κομμάτια ιστορικών συναισθημάτων, φορτισμένα με άπειρες προσωπικές αναφορές για τον καθένα - έρωτες, διακοπές, μεθύσια, ένα σκαμπίλι, μια ψυχεδελική εφηβική ανάμνηση, σεξ και όμορφα ρούχα. Ο Βασιλικός είναι οπωσδήποτε ο νέος εθνικός μας crooner. Κάτι σαν ο Δημήτρης-Χορν-Τραγουδώντας-Στη-Βροχή. Ακούω τα παλιά κομμάτια που διάλεξε να πει και νομίζω πως αρχίζει να βρέχει, such a raining pleasure I would say, σαμπάνιες και δάκρυα. Στο μεταξύ, η ορχήστρα αρχίζει απαλά, παίζοντας το intro…
«Across the universe», το ζαλισμένο mantra του Lennon (ήθελε να στείλει ένα θεϊκό ommm στο διάστημα). Ο Βασιλικός, με διάθεση Phil Spector, το κράτησε πιο τρυφερό και ασφαλές, το πάτησε στη Γη. Πάντως, από πέρσι τον Φεβρουάριο, η NASA εκπέμπει το τραγούδι των Beatles στο υπερπέραν, 431 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό Polaris. Jai guru deva om, μικρέ μου άλιεν.
«Dream a little dream of me». Σχεδόν παιδικό, ένα απαλό παμπάλαιο rag. Ο Β. του αφαίρεσε την jazz διάθεση, ανέβασε την «μπητλική» του πλευρά και το σενιάρισε με λίγο doo-woop. Η Sony πιστεύει ότι θυμίζει Michael Bublé κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
«Windmills of your mind». Ξέρω τουλάχιστον 3 ανθρώπους που, μόλις ακούσουν αυτό το κομμάτι, γυρίζουν το βλέμμα μελαγχολικά έξω από το παράθυρο και λένε πράγματα του τύπου «Λατρεύω την Tracy Thorn», ή «Πρέπει να ξαναδούμε το Thomas Crown Affair», ή «Θυμάμαι τον μαλάκα…». Οκ, όλοι κρύβουν έναν πόνο μέσα τους, αλλά αυτό είναι κλισέ. Ο Β. εδώ, αλλάζει το τραγούδι με όμορφους διαστημικούς λαβύρινθους αντήχησης και τονίζει την τέλεια λεπτομέρεια – τον μετρονόμο του, σαν ρολόι που μετράει ανάποδα κοσμικό χρόνο.
«Nature boy». Φορτισμένο, αλαφροΐσκιωτο κομμάτι, με τις μικρές νότες του πιάνου να στοιχειώνουν το μυαλό του «χαμένου, μαγεμένου αγοριού» (λένε ότι είναι δανεισμένες από Ντβόρζακ). Στο «Moulin Rouge», o Bowie και οι Massive Attack πίνουν την Πράσινη Νεράιδα. Ποιος είναι αυτός μαζί τους; Α, ο Βασιλικός!
«Famous blue raincoat». Μπλε αδιάβροχο Burberry’s αγορασμένο στο Λονδίνο, το 1959, από τον Leonard Cohen. Η γυναίκα του δεν τον άφηνε να το φοράει γιατί τον έκανε να μοιάζει με αράχνη. Τραγούδι βροχής και ερωτικού τριγώνου. ‘Η θα το πεις σαν τον Nick Cave, ή σαν τους Tiger Lillies ή σαν τον Leo Sayer στο «When I need you». Ο Β. διάλεξε την κουρτίνα 3 αλλά του έδωσε και λίγο γαλλικό άρωμα καφέ.
«All tomorrow's parties». Είναι ωραίο παιχνίδι να ακούς τη φωνή του Β. και, στο κεφάλι σου, να έχεις τον απόηχο του original, με τη φωνή της Nico. Λεπτομέρεια: βγάζουμε κάθε ίχνος Νέας Υόρκης / Velvet Underground και προσθέτουμε ντέφι, ψυχεδελικό echo και μία τζούρα Jefferson Airplane. Από τη μέση και μετά, απογειώνουμε με ηλεκτρικές κιθάρες και ρυθμικά παλαμάκια. Εξαιρετικό.
Είναι η ώρα των μεγάλων παθών. Απιστίες, δράμα, πατώματα: Πρώτα «You are my destiny». Τελεσίδικο κομμάτι, ανελέητο χιτ, πώς να το μεταχειριστείς; Ο Β. το γκαζώνει, βαράει το κεφάλι του στον τοίχο, θα το γουστάρουν οι Έλληνες αυτό ρε παιδί μου. Στο τέλος, νομίζω, δίνει μια και πηδάει και από τον γκρεμό. Μετά, «I (who have nothing)». Μυστικό: το κομμάτι είναι ιταλικό ("Uno dei tanti") του ’61. Μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να κάνουν αυτή την παύση στη μέση του ρεφρέν, να κόβεται η αναπνοή, να ανεβάζουν και στο τέλος (ναι, ναι), να δίνουν μια και να πηδάνε από τον γκρεμό. Ή, μάλλον, να ρίχνουν εσένα και να τινάζουν τη σκονίτσα από το πέτο τους. Ο Β. το τραγουδάει με αθωότητα, πάει στη φωνή του – πονάει αλλά παραμένει κομψός. Όπως και στο εντελώς pop «The look of love» (κάπως έπρεπε να ηρεμήσουμε), πιάνο, ραδιοφωνικό ελαφρύ beat, τόσο Terry Hall, τόσο ΓκόλντενΧολ.
Το «The man I love» των αδερφών Gershwin, ένα ιδανικό torch song του 1927, είναι ο ρομαντισμός σε μία άγρια (και τότε) εποχή, με έναν ελαφρύ gay σουρεαλισμό. Η Kate Bush το είχε κάνει “space rock”, ο Β. κάνει το κάτι πιο έξυπνο: 10 CC. Είναι πανέμορφο.
«If you go away»: Ξαναγυρίζουμε στο σίγουρο, Jacques Brel και «νε με κίτε πα» που τραγουδούν της γης οι κολασμένοι, κορύφωση στο 2:27 με τη μικρή, οδυνηρή παύση «…Μπατ… Ιφ…Γιού…Στέη…» και γκολ. Ακολουθούν τα γνωστά, πατώματα, τηλέφωνα, φραγή εισερχομένων, τα πάντα. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να είχε πει το «I put a spell on you» αλλά αντίθετα, ο Β. ανάβει με fade in τα φώτα, φέρνει ένα τελευταίο κοκτέηλ για το δρόμο, Μελαγχολία-Του-Σεπτέμβρη με ένα παγάκι: «Sealed with a kiss». Πολύ γλυκό για τα γούστα μου, αν και η εκδοχή του Β. ρίχνει λίγη ανάμνηση από Michel Legrand και το εξευρωπαϊζει κάπως.
Για την έξοδο «Moon river», ίσως κάπως βαρετό αν δεν είσαι η Holly Golightly στο «Breakfast at Tiffany’s», όμως ο Βασιλικός, με γαλαντομία δίνει ένα διασκεδαστικό, ανεπαίσθητο στροβίλισμα στο κομμάτι, χαβάγιες που χάνονται στο νυχτερινό ουρανό. Λίγο ψυχεδελικό βέβαια, αλλά κοίτα πώς πέρασε η ώρα – ο χειμώνας τελειώνει, η βροχή σταμάτησε, ίσως να έρχεται καλοκαίρι. Το ακούς;
Τέλος εκπομπής. Διαφημίσεις.
(Athens Voice, τ.279, 12.11.09)
1 σχόλιο:
πάλι θα ξοδευόμαστε ρε γαμώτη μου..
Κ.Κ.Μ.
Δημοσίευση σχολίου