(φωτο: Ρένος Παπαπάσχος)
· Κυλάμε στα φώτα της Αττικής Οδού προσέχοντας να μη βγούμε πάλι στο Μαρκόπουλο και συζητάμε για το αν ο Παρλιάρος είναι και καλός μάγειρας ή μόνο γλυκά, με μία ανεξήγητη ευθυμία. Θα μπορούσαμε να συζητάμε οποιοδήποτε θέμα και να είμαστε το ίδιο απογειωμένοι. Είναι γιατί, όποτε οδεύουμε προς το ΕλΒενιζέλ πάντα νομίζουμε ότι, κατά βάθος, φεύγουμε. Το λέγαμε από χτες: Μετά τη συναυλία θέλεις να πάρουμε την πρώτη πτήση για οπουδήποτε;
Θέλω. Για οπουδήποτε εκτός Μαρκόπουλο. Πρόσεχε τη σήμανση.
Η περιοχή του αεροδρομίου είναι ένα διευρυμένο Ελληνικό εν τω γεννάσθαι - έχει γεμίσει πολυκαταστήματα, κανάλια, ξενοδοχεία και catering, να περιμένουμε και το πρώτο theme park; Σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε πού να προσγειωθούμε πάλι, ούτε και πού να παρκάρουμε. «Ένας μου έλεγε σήμερα ότι δεν θα έρθει στους Pet Shop Boys γιατί φοβάται μη του σπάσουν το αυτοκίνητο. Του απάντησα ότι σε αυτή τη συναυλία, το πολύ πολύ να του το γεμίσουν άι-λάινερ» λέει ο Σ.
Βέβαια ακόμα και οι πιο στρέητ παραδέχονται ότι το ντουέτο που κατάφερε να κάνει το kitsch της συναισθηματικής ποπ, design, αξίζει του σεβασμού τους «χωρίς, μάλιστα, φόβο να παρεξηγηθούν». Και ότι «εντάξει, ακόμα και ένας στρέητ σήμερα μπορεί να βάφεται», λένε ακομπλεξάριστα καθαρίζοντας τη φωνή τους, «κοίτα γύρω σου». Αργότερα στη συναυλία, κοιτάζω γύρω μου, οχτώ χιλιάδες στρέητ κι ανάμεσά τους δύο μικροί, κοντούληδες gays να αγκαλιάζονται, ή μάλλον να στηρίζονται τρυφερά ο ένας στον άλλο. Ένας τύπος τους κοιτάζει περιπαικτικά, σπρώχνοντας με τον αγκώνα τη γκόμενά του. Χρόνια είχα να τη δω αυτή την κίνηση – ίσως να ζω στον πλανήτη Χάπυ ή να μη πήγαινα στις σωστές συναυλίες, εκείνες που μαζεύουν ανομοιογενές κοινό. Αργότερα όμως, μέσα στο σκοτάδι, όλοι χορεύουν το ίδιο: «Every night is Friday night. Welcome to my life.» (Did you see me coming).
Τα μαύρα πλήθη συρρέουν ανεμίζοντας τα 35+ καράτια τους στον αέρα των Σπάτων. Η είσοδος του Metropolitan Expo είναι μία θεαματική κόκκινη γραβιέρα που καταπίνει όλο αυτό το αθηναϊκό reunion των όσων βρέθηκαν έφηβοι στα 80ς. Ένα καινούργιο, ευάερο, μεγάλο, φλατ, «αεροδρομιακό» κουτί για τις συναυλίες μας; Ποιος ξέρει. Απόψε είναι μία δοκιμαστική πτήση. Ιδανική τοποθεσία – αλλά και διόδια. Αργότερα, με το ασυμμάζευτο echo του Tasman που παίζει support, να χτυπάει αλύπητα πάνω σε λαμαρίνες και τσιμέντα, ο Chris Lowe λέει προσπαθώντας να ακουστεί, πίσω από τη σκηνή, «Ι don’t like exhibition centers». Πραγματικά, ο ήχος είναι ένα τεράστιο μεταλλικό βουητό σαν να βρίσκεσαι στις τουαλέτες του μεγαλύτερου πάρτι στον κόσμο. Και ίσως είναι το πραγματικό στίγμα αυτής της στάσης του «Pandemonium Tour» στην Αθήνα: το πάρτι.
Κοστούμι – πάρτι. Οι PSB λατρεύουν το «θέμα» στις συναυλίες τους (από την εποχή που συνεργάστηκαν με τον Derek Jarman ακόμη), φλερτάρουν συνέχεια με το μιούζικαλ, σκηνοθετημένο με μία σχεδόν τηλεοπτική τεχνική. Η πιο πρόσφατη σχεδιαστική τους δήλωση είναι ένα κυβιστικό pop-art που ξέρουν να το κάνουν τέλεια (δια χειρός Chris) και θυμίζει τις πρώτες τους εποχές. Φυσικά, πάντα υπάρχει και η camp επέμβαση του Neil Tennant: εδώ θα βάλουμε και μία γλάστρα. Κυνικές Βασίλισσες Του Χιονιού. Το «Pandemonium Tour» είναι ένα μιλιμετρημένο σετ από λευκούς κύβους που γίνονται άλλοτε τοίχος που γκρεμίζεται (λέγε με Βερολίνο), άλλοτε τετραγωνισμένο πολύχρωμο βιτράιγ με τεράστιες ασπρόμαυρες τις φιγούρες των δύο (λέγε με Gilbert & George). Οι PSB εμφανίζονται φορώντας κούτες στο κεφάλι τους. «Είναι IKEA» μας λέει ο Σ. «Είναι Peter Gabriel, περιόδου Genesis» λέω εγώ, «όταν έβγαινε με την τηλεόραση στο κεφάλι. Το έκανε και ο Παλαμίδας με τους Apocalypsis το ’80 στη συναυλία της Lene Lovich και αργότερα οι Talking Heads. Πες μου κάτι καινούργιο». Φυσικά οι κούτες, στο δεύτερο κομμάτι βγαίνουν (μόνο το chorus τις φοράει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μέχρι να τις βγάλουν προς το τέλος, αποκαλύπτοντας δύο fabulous cubik twins καμικάζι ξανθές α λα Agyness Deyn –έκρηξη που κάνει αμέσως το πάρτι σαν go-go club των 60ς. Στο ενδιάμεσο, ανάμεσα σε mix των παλιών, ιερών τους hits με τα πιο δυνατά από το τελευταίο, απρόσμενα επιτυχημένο τους «Υes», o Neil μεταμορφώνεται συνέχεια: «Urban Chic», «Σμόκιν και Ελαφρά Πρεσβυωπία», «Grace Jones Συναντά Μικρή Της Αδερφή», μέχρι το King’s Cross που αρχίζει τα αναπόφευκτα κουλά (μανδύας + στέμμα). Όλη αυτή την ώρα, ο Chris είναι όπως τον ξέρουμε, οχυρωμένος πίσω από τη φωτεινή του κονσόλα, slightly mad, σαν θυμωμένος designer πάνω από σιδερώστρα – με ένα ξέσπασμα: στο τέλος του Left to My Own Devices, ορμάει στο κέντρο της σκηνής με ένα εκτυφλωτικό glam σακάκι και χορεύει με το chorus σαν να είναι η τελευταία του νύχτα στον πλανήτη (Οκ, εσύ θα είσαι ο τραγουδιστής αλλά εγώ θα φορέσω το φάμπιουλους τζάκετ).
Το Go West έχει και αυτό το δικό του στυλιστικό remix: από το soviet pop και τους ξανθούς αριανούς του αυθεντικής σκηνοθεσίας, τώρα έχει μεταφερθεί στην Κίνα των Ολυμπιακών Αγώνων και τους afro χορευτές ενός Νέου, Γενναίου Κόσμου. Όπως και το Y.M.C.A. που, πλέον, έχει δώσει (δίκαια) τη θέση του στο New York City Boy, κομμάτι που πέφτει σαν κατακλυσμός και κορυφώνεται δυνατά επάνω στο κοινό, όλοι είναι μούσκεμα και ευτυχισμένοι. Καθαρό σεξ.
«Πάω για βότκες» λέει ο Σ. και χάνεται μέσα στη θάλασσα από φωτεινές, λευκές οθόνες, της αρένας. Οι Αθηναίοι πια βλέπουν τις συναυλίες μέσα από τα κινητά τους. Κουνημένα βιντεάκια ερεβώδους ήχου ποστάρονται κατά εκατοντάδες στα social media. Είναι μία εμμονή σχεδόν σαχλή, κανένας δεν συγκινείται επειδή είσαι εσύ στη συναυλία. Άστο κάτω το ρημάδι. (Ο ggsuss έλεγε "Έχεις προσέξει πώς, σε μία παύση της συζήτησης σε ένα café, όλοι τσεκάρουν αμέσως το κινητό τους;"). Έχουν όμως μία γοητεία, αυτές οι φθορίζουσες επαφές που αιωρούνται στο σκοτάδι, είναι οι νέοι αναπτήρες και, κατά κάποιο τρόπο, πολλαπλασιάζουν την αγάπη. Συναισθηματικό, ντηζαϊνάτο και ελαφρώς kitsch, ακριβώς όπως και το «Pandemonium Tour».
Βλέπω με φθηνό συναισθηματισμό κι εγώ τη μικρή Σ.Ο.Κ. που χαίρεται δίπλα μου, θέλω να της εξηγήσω ότι δεν είναι όπως παλιά, κάτι έχει χαθεί, κανείς δεν είναι πια τόσο αθώος. Αλλά δεν με ακούει, γιατί εκείνη τη στιγμή ο Chris φοράει μία γλάστρα στο κεφάλι του και αρχίζουν οι πρώτες νότες του Being Boring. Το ξέρω ότι απόψε το στυλ ξεπερνάει το περιεχόμενο, αλλά καθώς το σκέφτομαι, μπερδεύονται, οι στίχοι στο στόμα μου και δεν επιμένω πια για τίποτα. Για όλους τους ανθρώπους που έχω φιλήσει / άλλοι έχουν φύγει / κι άλλοι έχουν ζήσει /in the nineteen nineties
Η νύχτα λάμπει σαν οθόνη κινητού. Όλοι είναι έξω. Περνάμε τέλεια αυτό το καλοκαίρι.
(AthensVoice, τ.281, 26.11.09)
Η περιοχή του αεροδρομίου είναι ένα διευρυμένο Ελληνικό εν τω γεννάσθαι - έχει γεμίσει πολυκαταστήματα, κανάλια, ξενοδοχεία και catering, να περιμένουμε και το πρώτο theme park; Σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε πού να προσγειωθούμε πάλι, ούτε και πού να παρκάρουμε. «Ένας μου έλεγε σήμερα ότι δεν θα έρθει στους Pet Shop Boys γιατί φοβάται μη του σπάσουν το αυτοκίνητο. Του απάντησα ότι σε αυτή τη συναυλία, το πολύ πολύ να του το γεμίσουν άι-λάινερ» λέει ο Σ.
Βέβαια ακόμα και οι πιο στρέητ παραδέχονται ότι το ντουέτο που κατάφερε να κάνει το kitsch της συναισθηματικής ποπ, design, αξίζει του σεβασμού τους «χωρίς, μάλιστα, φόβο να παρεξηγηθούν». Και ότι «εντάξει, ακόμα και ένας στρέητ σήμερα μπορεί να βάφεται», λένε ακομπλεξάριστα καθαρίζοντας τη φωνή τους, «κοίτα γύρω σου». Αργότερα στη συναυλία, κοιτάζω γύρω μου, οχτώ χιλιάδες στρέητ κι ανάμεσά τους δύο μικροί, κοντούληδες gays να αγκαλιάζονται, ή μάλλον να στηρίζονται τρυφερά ο ένας στον άλλο. Ένας τύπος τους κοιτάζει περιπαικτικά, σπρώχνοντας με τον αγκώνα τη γκόμενά του. Χρόνια είχα να τη δω αυτή την κίνηση – ίσως να ζω στον πλανήτη Χάπυ ή να μη πήγαινα στις σωστές συναυλίες, εκείνες που μαζεύουν ανομοιογενές κοινό. Αργότερα όμως, μέσα στο σκοτάδι, όλοι χορεύουν το ίδιο: «Every night is Friday night. Welcome to my life.» (Did you see me coming).
Τα μαύρα πλήθη συρρέουν ανεμίζοντας τα 35+ καράτια τους στον αέρα των Σπάτων. Η είσοδος του Metropolitan Expo είναι μία θεαματική κόκκινη γραβιέρα που καταπίνει όλο αυτό το αθηναϊκό reunion των όσων βρέθηκαν έφηβοι στα 80ς. Ένα καινούργιο, ευάερο, μεγάλο, φλατ, «αεροδρομιακό» κουτί για τις συναυλίες μας; Ποιος ξέρει. Απόψε είναι μία δοκιμαστική πτήση. Ιδανική τοποθεσία – αλλά και διόδια. Αργότερα, με το ασυμμάζευτο echo του Tasman που παίζει support, να χτυπάει αλύπητα πάνω σε λαμαρίνες και τσιμέντα, ο Chris Lowe λέει προσπαθώντας να ακουστεί, πίσω από τη σκηνή, «Ι don’t like exhibition centers». Πραγματικά, ο ήχος είναι ένα τεράστιο μεταλλικό βουητό σαν να βρίσκεσαι στις τουαλέτες του μεγαλύτερου πάρτι στον κόσμο. Και ίσως είναι το πραγματικό στίγμα αυτής της στάσης του «Pandemonium Tour» στην Αθήνα: το πάρτι.
Κοστούμι – πάρτι. Οι PSB λατρεύουν το «θέμα» στις συναυλίες τους (από την εποχή που συνεργάστηκαν με τον Derek Jarman ακόμη), φλερτάρουν συνέχεια με το μιούζικαλ, σκηνοθετημένο με μία σχεδόν τηλεοπτική τεχνική. Η πιο πρόσφατη σχεδιαστική τους δήλωση είναι ένα κυβιστικό pop-art που ξέρουν να το κάνουν τέλεια (δια χειρός Chris) και θυμίζει τις πρώτες τους εποχές. Φυσικά, πάντα υπάρχει και η camp επέμβαση του Neil Tennant: εδώ θα βάλουμε και μία γλάστρα. Κυνικές Βασίλισσες Του Χιονιού. Το «Pandemonium Tour» είναι ένα μιλιμετρημένο σετ από λευκούς κύβους που γίνονται άλλοτε τοίχος που γκρεμίζεται (λέγε με Βερολίνο), άλλοτε τετραγωνισμένο πολύχρωμο βιτράιγ με τεράστιες ασπρόμαυρες τις φιγούρες των δύο (λέγε με Gilbert & George). Οι PSB εμφανίζονται φορώντας κούτες στο κεφάλι τους. «Είναι IKEA» μας λέει ο Σ. «Είναι Peter Gabriel, περιόδου Genesis» λέω εγώ, «όταν έβγαινε με την τηλεόραση στο κεφάλι. Το έκανε και ο Παλαμίδας με τους Apocalypsis το ’80 στη συναυλία της Lene Lovich και αργότερα οι Talking Heads. Πες μου κάτι καινούργιο». Φυσικά οι κούτες, στο δεύτερο κομμάτι βγαίνουν (μόνο το chorus τις φοράει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μέχρι να τις βγάλουν προς το τέλος, αποκαλύπτοντας δύο fabulous cubik twins καμικάζι ξανθές α λα Agyness Deyn –έκρηξη που κάνει αμέσως το πάρτι σαν go-go club των 60ς. Στο ενδιάμεσο, ανάμεσα σε mix των παλιών, ιερών τους hits με τα πιο δυνατά από το τελευταίο, απρόσμενα επιτυχημένο τους «Υes», o Neil μεταμορφώνεται συνέχεια: «Urban Chic», «Σμόκιν και Ελαφρά Πρεσβυωπία», «Grace Jones Συναντά Μικρή Της Αδερφή», μέχρι το King’s Cross που αρχίζει τα αναπόφευκτα κουλά (μανδύας + στέμμα). Όλη αυτή την ώρα, ο Chris είναι όπως τον ξέρουμε, οχυρωμένος πίσω από τη φωτεινή του κονσόλα, slightly mad, σαν θυμωμένος designer πάνω από σιδερώστρα – με ένα ξέσπασμα: στο τέλος του Left to My Own Devices, ορμάει στο κέντρο της σκηνής με ένα εκτυφλωτικό glam σακάκι και χορεύει με το chorus σαν να είναι η τελευταία του νύχτα στον πλανήτη (Οκ, εσύ θα είσαι ο τραγουδιστής αλλά εγώ θα φορέσω το φάμπιουλους τζάκετ).
Το Go West έχει και αυτό το δικό του στυλιστικό remix: από το soviet pop και τους ξανθούς αριανούς του αυθεντικής σκηνοθεσίας, τώρα έχει μεταφερθεί στην Κίνα των Ολυμπιακών Αγώνων και τους afro χορευτές ενός Νέου, Γενναίου Κόσμου. Όπως και το Y.M.C.A. που, πλέον, έχει δώσει (δίκαια) τη θέση του στο New York City Boy, κομμάτι που πέφτει σαν κατακλυσμός και κορυφώνεται δυνατά επάνω στο κοινό, όλοι είναι μούσκεμα και ευτυχισμένοι. Καθαρό σεξ.
«Πάω για βότκες» λέει ο Σ. και χάνεται μέσα στη θάλασσα από φωτεινές, λευκές οθόνες, της αρένας. Οι Αθηναίοι πια βλέπουν τις συναυλίες μέσα από τα κινητά τους. Κουνημένα βιντεάκια ερεβώδους ήχου ποστάρονται κατά εκατοντάδες στα social media. Είναι μία εμμονή σχεδόν σαχλή, κανένας δεν συγκινείται επειδή είσαι εσύ στη συναυλία. Άστο κάτω το ρημάδι. (Ο ggsuss έλεγε "Έχεις προσέξει πώς, σε μία παύση της συζήτησης σε ένα café, όλοι τσεκάρουν αμέσως το κινητό τους;"). Έχουν όμως μία γοητεία, αυτές οι φθορίζουσες επαφές που αιωρούνται στο σκοτάδι, είναι οι νέοι αναπτήρες και, κατά κάποιο τρόπο, πολλαπλασιάζουν την αγάπη. Συναισθηματικό, ντηζαϊνάτο και ελαφρώς kitsch, ακριβώς όπως και το «Pandemonium Tour».
Βλέπω με φθηνό συναισθηματισμό κι εγώ τη μικρή Σ.Ο.Κ. που χαίρεται δίπλα μου, θέλω να της εξηγήσω ότι δεν είναι όπως παλιά, κάτι έχει χαθεί, κανείς δεν είναι πια τόσο αθώος. Αλλά δεν με ακούει, γιατί εκείνη τη στιγμή ο Chris φοράει μία γλάστρα στο κεφάλι του και αρχίζουν οι πρώτες νότες του Being Boring. Το ξέρω ότι απόψε το στυλ ξεπερνάει το περιεχόμενο, αλλά καθώς το σκέφτομαι, μπερδεύονται, οι στίχοι στο στόμα μου και δεν επιμένω πια για τίποτα. Για όλους τους ανθρώπους που έχω φιλήσει / άλλοι έχουν φύγει / κι άλλοι έχουν ζήσει /in the nineteen nineties
Η νύχτα λάμπει σαν οθόνη κινητού. Όλοι είναι έξω. Περνάμε τέλεια αυτό το καλοκαίρι.
(AthensVoice, τ.281, 26.11.09)
1 σχόλιο:
είπαμε , being boring , προφήτες
K.K.M.
Δημοσίευση σχολίου