Η ίδια είναι πια κάτι σαν τον Σταμάτη Φασουλή της ελληνικής δισκογραφίας: δίνει το χρίσμα σε νέους εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ανήσυχη, τρέχει σε συναυλίες, παρακολουθεί, τσεκάρει, δικτυώνεται στο web (ενώ άλλες είναι ακόμα under construction). Το να αφήσει τα τραγούδια της «στα μικρά» για να τα ξαναμιξάρουν, σίγουρα δεν αλλάζει το ελληνικό τραγούδι, αλλά σίγουρα προσφέρει μερικές καινούργιες εκδοχές «επιτυχιών» στις κουρασμένες ραδιοφωνικές playlist και μία ελπίδα για να συμβεί το ίδιο κλικ, ίσως, στο μυαλό των Ελλήνων συνθετών.
● ● ● Τι έχει λοιπόν μέσα του αυτό το «Πίξελ»;
● ● ● Μία νέα, τρυφερή εκδοχή τού «Δεν είμαι από δω» του Παυλίδη, δίνοντάς του μία φολκ χροιά με τη «δειλινή» φωνή της και μία αντήχηση μοναξιάς με τις μικρές ανάσες με ηχώ που ακούγονται στο βάθος, επάνω στις ρολαριστές κιθάρες. Είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια. Και ανάποδα να το πει κανείς, με βότσαλα στο στόμα, πάλι θα ακούγεται μαγικό.
● ● ● Το «παν-εθνικό», συναυλιακό «Χειροκρότημα» της Δήμητρας και της Λίνας, μετά τη σημαιοφόρο, ιστορική πρώτη ερμηνεία της Άλκηστης και τις εκατοντάδες άλλες σε μπουάτ, μπουζούκια, ροκ συναυλίες, παντού, το απέδωσε η Αθηνά Ρούτση στα πορτογαλικά (σε στίχους της Μιράντας Βερούλη) και τώρα το ξαναπήρε η Δήμητρα και το λέει μαζί με την Αθηνά και τη Μιράντα στα ελληνοβραζιλιάνικα, σε όμορφο ξε-πρίζωτο remix του Ηλία Κατελάνου, σαν δροσερό agua de beber που κυλάει πάνω στο καμένο καλοκαίρι.
● ● ● Το “Querer”, ένα κλασικό τάνγκο από το προηγούμενο άλμπουμ της, εξ-ηλεκτρισμένο και πιο στακάτο, από τους μαέστρους του είδους, την τόσο δημοφιλή στην Ελλάδα αργεντίνικη κολεκτίβα του Gustavo Santaolalla, Bajofondo. Η φωνή της φυσικά έχει την ισοπεδωτική δύναμη και το πάθος – σαν χαστούκι που χρειάζεται να αστράψει, για να ξεκινήσει ένα αληθινό τάνγκο.
● ● ● Το «Ζω» του Χατζηνάσιου, που κουβαλάει έναν κοσμοπολιτισμό κρουαζιερόπλοιου από τα 70s αλλά, ευτυχώς, τον ξαλαφρώνει το ευάερο remix των Marsheaux με τα ποπ-πλοπ-πινγκς. Εδώ, όμως, η ερμηνεία κάνει φανερή την απόσταση των τριάντα-τόσο χρόνων που χωρίζει το ένα πίξελ από το άλλο.
● ● ● Τα «Χάρτινα» στην «πονηρή» εκδοχή των Imam Baildi, με τα χιλιάδες πλήθη να ζητωκραυγάζουν στο φόντο, τα βαλκανικά κρουστά, πνευστά, όλα μαζί, και τον «επίσημο MC του ελληνικού έντεχνου», τον Yinka, να ραπάρει επάνω στο κατεξοχήν «δεν-πρέπει-να-το-πειράζεις» λαϊκό αυτό κομμάτι του Τάκη Σούκα. Η Γαλάνη μοιάζει να τραγουδάει μόνη της αλλού, ψηλά, πάνω σε ένα αερόστατο, και από κάτω να μαίνεται ο πόλεμος, μυκονιάτικα κλαμπ, βραβεία Mad, σταρ, παραλιακή, τα πάντα όλα.
● ● ● Η original εκδοχή της «Δίψας» του Κωνσταντίνου Βήτα, κομμάτι που υπήρξε στο άλμπουμ της συνεργασίας τους «Μετά» του 2001. Συγκινητικό, γιατί δείχνει πόσο ουσιαστικά εμπνέεται ο Κ.Β. από τις ερμηνείες και βάζει όλη του την τρυφερή, πολύσπαστη ηλεκτρονική ψυχή σε αυτό, όπως και η Γαλάνη που καταλαβαίνει καλά σε τι σύμπαν βρίσκεται και βάζει τα καλύτερά της χρώματα – κόκκινα και μπλε, σε μια τέλεια ερμηνεία.
● ● ● Το “Gas”, που πρόκειται για το νεοκυματικό «Μη μου μιλάς γι’ αγάπη» του Γιάννη Σπανού, ερμηνευμένο από τους Matisse με αγγλικό στίχο, σε φαζαρισμένη, καλιφορνέζικη εκτέλεση και σκοτεινά, «εφηβικά» περάσματα α λα Last Shadow Puppets (οι οποίοι θα σκότωναν για να το έχουν στο άλμπουμ τους). Η Δήμητρα και πάλι εμφανίζεται υπεράνω, στο ρεφρέν, σαν γκουρού που δίνει την ευλογία του στο κομμάτι και υπενθυμίζει με βουδιστική ηρεμία ποια το είπε πρώτη.
● ● ● Το «Αίνιγμα» είναι ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι που έγραψε ο Vassilikos (Raining Pleasures) επηρεασμένος από τα άστρα, τα ποιήματα για το Stonehenge, τους Illuminati και τα διδάγματα ενός σύγχρονου προφήτη (;), του Belzebuub. Χάος. Η ζεστή, γήινη φωνή της Δήμητρας, όμως, προσγειώνει το κομμάτι, το τραγουδάει σαν να μιλάει για λαϊκούς ήρωες και παραμύθια – κι έτσι μας γλιτώνει από πολλά ερωτήματα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο Βασιλικός θα πρέπει να δίνει περισσότερα κομμάτια του σε Έλληνες ερμηνευτές – είναι μία αισιόδοξη λύση.
● ● ● Το «Τίποτα» του Κορκολή σε μία περφεξιονίστικη και ραδιοφωνική εκδοχή των Cyanna, που «βάζει» τη Γαλάνη στην πρίζα και δίνει όλη της τη δύναμη ισοφαρίζοντας όμορφα τα «ιερατικά», σαν Iggy Pop, φωνητικά περάσματα του Spyreas Sid και τα έξυπνα, απότομα cut.
● ● ● Τα «Συρτάρια», ένα από τα πιο «ορθάνοιχτα» κομμάτια της Δήμητρας και της Νικολακοπούλου, τραύμα από μόνο του, σε μια σκοτεινή, dub εκδοχή του Χ. Μουράτογλου που, σοφά, βάζει μικρές λεπτές πινελιές επάνω στο rhythm section και αφήνει, ευγενικά, όλο το χώρο στην ερμηνεία και τη νύχτα (που, προφανώς, το ακούει κανείς) να κάνουν την επώδυνη δουλειά.
● ● ● Άλλο ένα κομμάτι του Κορκολή, το «Δεν είσαι εδώ», με την ετικέτα του σουξέ, δέχεται ένα ανάλογο remix από την Olga Kouklaki, ελαφρώς προβλεπόμενο και δύο ετών, ας πούμε, παλαίωσης. Είναι φτιαγμένο για να γίνει (ξανά) χιτ στα νησιώτικα μπαρ, αν και θα μπορούσε να πάρει μία όμορφη νεοκυματική τροπή (που προφανώς χάθηκε στις ηλικιακές εξισώσεις του καστ).
● ● ● Το «Σ’ αγαπώ μπορεί», σύνθεση στο κλασικό αεράτο και τρυφερό στιλ της Γαλάνη, με στίχους της Μ. Κριεζή, γίνεται από τον Dimi Phaze ένα θελκτικό, καλοκαιρινό deep house που, ευτυχώς, η ίδια η σύνθεση το καθοδηγεί και τελικά το ξεπερνάει από τον πρετ-α-πορτέ χορευτικό του χαρακτήρα.
● ● ● Το «Μην πάμε απόψε πουθενά» του Κραουνάκη είναι από μόνο του σαν κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους – όπως όλα τα τραγούδια με τη λέξη «πουθενά» στον τίτλο τους. Πλέει το τραγούδι – και η φωνή της Γαλάνη, σε νυχτερινά βιολιά και λυπημένη νωχέλεια. Είμαι συντηριτικούρας, μάλλον: Θα μου άρεσε να μείνει το κομμάτι στη μοναχική του τρυφεράδα και να μην πάρει επάνω του αυτό το «μοδάτο» ραπάρισμα των, πάντως συνεπέστατων στο καθήκον τους, Freedom of Speech. Είναι όμως στη λογική της όλης παραγωγής της συλλογής αυτής, οπότε ας μην γκρινιάζω.
● ● ● Τρίτος Κορκολής, με το «Και σ’ αγαπώ» σε 5 beats πιο τρεχάτο remix του Yosebu, κάτι που το κάνει ελαφρώς δυσανάλογο με την ερμηνεία της Γαλάνη αλλά του δίνει και ένα χαριτωμένο, ενδιαφέρον… χμ, πώς να το πούμε… χάντικαπ.
● ● ● Τέλος με ένα ακόμα από τα «ιερά» της Δήμητρας και της Λίνας, τα «Στερεότυπα», σε μία λιτή και ολοκαίνουργια διάθεση του δημιουργού του, Χ. Μουράτογλου. Διασκευή που, κατά κάποιον τρόπο, επαναφέρει την τάξη και βάζει μια σειρά στο σύμπαν των τραγουδιών που έχουν την ανεξίτηλη στάμπα της φωνής της Δήμητρας Γαλάνη. Είναι πιο κοντά στο «κανονικό» της ύφος και ταιριάζει ωραία ο τίτλος του, για να κλείνει ένα άλμπουμ που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν στερεότυπα.
● ● ● Επιμένω: προτιμώ τη μουσική στους δικούς της «χώρους», δισκάδικα έστω και online, παρά κρεμασμένη «σαν την ψυχούλα μας» στα περίπτερα.
(Athens Voice, 15.07.09)
● ● ● Τι έχει λοιπόν μέσα του αυτό το «Πίξελ»;
● ● ● Μία νέα, τρυφερή εκδοχή τού «Δεν είμαι από δω» του Παυλίδη, δίνοντάς του μία φολκ χροιά με τη «δειλινή» φωνή της και μία αντήχηση μοναξιάς με τις μικρές ανάσες με ηχώ που ακούγονται στο βάθος, επάνω στις ρολαριστές κιθάρες. Είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια. Και ανάποδα να το πει κανείς, με βότσαλα στο στόμα, πάλι θα ακούγεται μαγικό.
● ● ● Το «παν-εθνικό», συναυλιακό «Χειροκρότημα» της Δήμητρας και της Λίνας, μετά τη σημαιοφόρο, ιστορική πρώτη ερμηνεία της Άλκηστης και τις εκατοντάδες άλλες σε μπουάτ, μπουζούκια, ροκ συναυλίες, παντού, το απέδωσε η Αθηνά Ρούτση στα πορτογαλικά (σε στίχους της Μιράντας Βερούλη) και τώρα το ξαναπήρε η Δήμητρα και το λέει μαζί με την Αθηνά και τη Μιράντα στα ελληνοβραζιλιάνικα, σε όμορφο ξε-πρίζωτο remix του Ηλία Κατελάνου, σαν δροσερό agua de beber που κυλάει πάνω στο καμένο καλοκαίρι.
● ● ● Το “Querer”, ένα κλασικό τάνγκο από το προηγούμενο άλμπουμ της, εξ-ηλεκτρισμένο και πιο στακάτο, από τους μαέστρους του είδους, την τόσο δημοφιλή στην Ελλάδα αργεντίνικη κολεκτίβα του Gustavo Santaolalla, Bajofondo. Η φωνή της φυσικά έχει την ισοπεδωτική δύναμη και το πάθος – σαν χαστούκι που χρειάζεται να αστράψει, για να ξεκινήσει ένα αληθινό τάνγκο.
● ● ● Το «Ζω» του Χατζηνάσιου, που κουβαλάει έναν κοσμοπολιτισμό κρουαζιερόπλοιου από τα 70s αλλά, ευτυχώς, τον ξαλαφρώνει το ευάερο remix των Marsheaux με τα ποπ-πλοπ-πινγκς. Εδώ, όμως, η ερμηνεία κάνει φανερή την απόσταση των τριάντα-τόσο χρόνων που χωρίζει το ένα πίξελ από το άλλο.
● ● ● Τα «Χάρτινα» στην «πονηρή» εκδοχή των Imam Baildi, με τα χιλιάδες πλήθη να ζητωκραυγάζουν στο φόντο, τα βαλκανικά κρουστά, πνευστά, όλα μαζί, και τον «επίσημο MC του ελληνικού έντεχνου», τον Yinka, να ραπάρει επάνω στο κατεξοχήν «δεν-πρέπει-να-το-πειράζεις» λαϊκό αυτό κομμάτι του Τάκη Σούκα. Η Γαλάνη μοιάζει να τραγουδάει μόνη της αλλού, ψηλά, πάνω σε ένα αερόστατο, και από κάτω να μαίνεται ο πόλεμος, μυκονιάτικα κλαμπ, βραβεία Mad, σταρ, παραλιακή, τα πάντα όλα.
● ● ● Η original εκδοχή της «Δίψας» του Κωνσταντίνου Βήτα, κομμάτι που υπήρξε στο άλμπουμ της συνεργασίας τους «Μετά» του 2001. Συγκινητικό, γιατί δείχνει πόσο ουσιαστικά εμπνέεται ο Κ.Β. από τις ερμηνείες και βάζει όλη του την τρυφερή, πολύσπαστη ηλεκτρονική ψυχή σε αυτό, όπως και η Γαλάνη που καταλαβαίνει καλά σε τι σύμπαν βρίσκεται και βάζει τα καλύτερά της χρώματα – κόκκινα και μπλε, σε μια τέλεια ερμηνεία.
● ● ● Το “Gas”, που πρόκειται για το νεοκυματικό «Μη μου μιλάς γι’ αγάπη» του Γιάννη Σπανού, ερμηνευμένο από τους Matisse με αγγλικό στίχο, σε φαζαρισμένη, καλιφορνέζικη εκτέλεση και σκοτεινά, «εφηβικά» περάσματα α λα Last Shadow Puppets (οι οποίοι θα σκότωναν για να το έχουν στο άλμπουμ τους). Η Δήμητρα και πάλι εμφανίζεται υπεράνω, στο ρεφρέν, σαν γκουρού που δίνει την ευλογία του στο κομμάτι και υπενθυμίζει με βουδιστική ηρεμία ποια το είπε πρώτη.
● ● ● Το «Αίνιγμα» είναι ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι που έγραψε ο Vassilikos (Raining Pleasures) επηρεασμένος από τα άστρα, τα ποιήματα για το Stonehenge, τους Illuminati και τα διδάγματα ενός σύγχρονου προφήτη (;), του Belzebuub. Χάος. Η ζεστή, γήινη φωνή της Δήμητρας, όμως, προσγειώνει το κομμάτι, το τραγουδάει σαν να μιλάει για λαϊκούς ήρωες και παραμύθια – κι έτσι μας γλιτώνει από πολλά ερωτήματα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο Βασιλικός θα πρέπει να δίνει περισσότερα κομμάτια του σε Έλληνες ερμηνευτές – είναι μία αισιόδοξη λύση.
● ● ● Το «Τίποτα» του Κορκολή σε μία περφεξιονίστικη και ραδιοφωνική εκδοχή των Cyanna, που «βάζει» τη Γαλάνη στην πρίζα και δίνει όλη της τη δύναμη ισοφαρίζοντας όμορφα τα «ιερατικά», σαν Iggy Pop, φωνητικά περάσματα του Spyreas Sid και τα έξυπνα, απότομα cut.
● ● ● Τα «Συρτάρια», ένα από τα πιο «ορθάνοιχτα» κομμάτια της Δήμητρας και της Νικολακοπούλου, τραύμα από μόνο του, σε μια σκοτεινή, dub εκδοχή του Χ. Μουράτογλου που, σοφά, βάζει μικρές λεπτές πινελιές επάνω στο rhythm section και αφήνει, ευγενικά, όλο το χώρο στην ερμηνεία και τη νύχτα (που, προφανώς, το ακούει κανείς) να κάνουν την επώδυνη δουλειά.
● ● ● Άλλο ένα κομμάτι του Κορκολή, το «Δεν είσαι εδώ», με την ετικέτα του σουξέ, δέχεται ένα ανάλογο remix από την Olga Kouklaki, ελαφρώς προβλεπόμενο και δύο ετών, ας πούμε, παλαίωσης. Είναι φτιαγμένο για να γίνει (ξανά) χιτ στα νησιώτικα μπαρ, αν και θα μπορούσε να πάρει μία όμορφη νεοκυματική τροπή (που προφανώς χάθηκε στις ηλικιακές εξισώσεις του καστ).
● ● ● Το «Σ’ αγαπώ μπορεί», σύνθεση στο κλασικό αεράτο και τρυφερό στιλ της Γαλάνη, με στίχους της Μ. Κριεζή, γίνεται από τον Dimi Phaze ένα θελκτικό, καλοκαιρινό deep house που, ευτυχώς, η ίδια η σύνθεση το καθοδηγεί και τελικά το ξεπερνάει από τον πρετ-α-πορτέ χορευτικό του χαρακτήρα.
● ● ● Το «Μην πάμε απόψε πουθενά» του Κραουνάκη είναι από μόνο του σαν κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους – όπως όλα τα τραγούδια με τη λέξη «πουθενά» στον τίτλο τους. Πλέει το τραγούδι – και η φωνή της Γαλάνη, σε νυχτερινά βιολιά και λυπημένη νωχέλεια. Είμαι συντηριτικούρας, μάλλον: Θα μου άρεσε να μείνει το κομμάτι στη μοναχική του τρυφεράδα και να μην πάρει επάνω του αυτό το «μοδάτο» ραπάρισμα των, πάντως συνεπέστατων στο καθήκον τους, Freedom of Speech. Είναι όμως στη λογική της όλης παραγωγής της συλλογής αυτής, οπότε ας μην γκρινιάζω.
● ● ● Τρίτος Κορκολής, με το «Και σ’ αγαπώ» σε 5 beats πιο τρεχάτο remix του Yosebu, κάτι που το κάνει ελαφρώς δυσανάλογο με την ερμηνεία της Γαλάνη αλλά του δίνει και ένα χαριτωμένο, ενδιαφέρον… χμ, πώς να το πούμε… χάντικαπ.
● ● ● Τέλος με ένα ακόμα από τα «ιερά» της Δήμητρας και της Λίνας, τα «Στερεότυπα», σε μία λιτή και ολοκαίνουργια διάθεση του δημιουργού του, Χ. Μουράτογλου. Διασκευή που, κατά κάποιον τρόπο, επαναφέρει την τάξη και βάζει μια σειρά στο σύμπαν των τραγουδιών που έχουν την ανεξίτηλη στάμπα της φωνής της Δήμητρας Γαλάνη. Είναι πιο κοντά στο «κανονικό» της ύφος και ταιριάζει ωραία ο τίτλος του, για να κλείνει ένα άλμπουμ που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν στερεότυπα.
● ● ● Επιμένω: προτιμώ τη μουσική στους δικούς της «χώρους», δισκάδικα έστω και online, παρά κρεμασμένη «σαν την ψυχούλα μας» στα περίπτερα.
(Athens Voice, 15.07.09)
2 σχόλια:
καλά
θα το πάρω
to track 1 tha mpei sto cd toy kalokairiou poy tha akougetai sto dromo gia tin paralia
Δημοσίευση σχολίου