ΤΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ

Whatever happened to Slade?
------

Τα Τσακάλια

· Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πήγαμε στην Έκθεση Μοτοσικλέτας στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού μέσω Κατεχάκη – Ηλιουπόλεως. Πρώτον γιατί μας αρέσει να βλέπουμε την θάλασσα να σκάει μύτη από μακριά έτσι όπως είμαστε ακόμα φτιαγμένοι από τα πεύκα του Περιφερειακού. Δεύτερον επειδή θέλουμε να αποφεύγουμε την μπύχλα της Βουλιαγμένης στη Δάφνη που μας νταουνιάζει. Και τρίτον για να βλέπουμε τα μπίλμπορντ με τις δωδεκάφυλλες αφίσες που είναι κρεμασμένες στην Αττική Οδό και να μαθαίνουμε τι γίνεται σε αυτό που λέμε Κόλαση της Αθηναϊκής Ποπ.

· Λέω ας πούμε εγώ: «Ποιος είναι αυτός στην αφίσα δίπλα στον Άρη Σερβετάλη;». «Ο Τζέημς Ντην» απαντάει η Ε. που τα ξέρει όλα. «Και πριν πεις οτιδήποτε, σε προλαβαίνω ότι ζει, το πνεύμα του, άσβεστο στις καρδιές μας». «Και τι σχέση έχει με τον Σερβετάλη; Φοράνε το ίδιο νούμερο σταράκια;» απορώ. «Γιατί; Έχει σχέση η Λυδία Παπαγεωργίου με τους Green Day που είναι δίπλα;» λέει ο Σ. που κάνει ότι τα ξέρει όλα. «Όχι Παπαγεωργίου. Παπαβασιλείου». «Όχι Παπαβασιλείου. Παπαζαχαρίου.» «Όχι, όχι, ούτε Παπαζαχαρίου. Παπα.. Παπα..». Παπασταύρου; Όχι. Παπαρίζου; Όχι. Παπαϊωάννου; Μπορεί. «Για την Κονιόρδου λέτε;» ρωτάω εγώ σαν πιο παλιός. Τελικά αποδεικνύεται ότι λέμε για την Λυδία που μιλάει στο Mad που είναι και κάπου διευθύντρια, είναι το πρότυπο της επιτυχίας και της σκληρής επιλογής και τα πιτσιρίκια ψαρώνουν στο όνομά της (αν και τόσο εύκολο). Τη σέβονται απόλυτα. Είναι το νέο σταράκι της πόλης.

· Τότε το μάτι μου πέφτει στον ίδιο τύπο στην αφίσα που βλέπαμε πέρσι, ίδια μέρα, τι σύμπτωση, μόνο που τώρα έχει δυο κεφάλια. «Α, οι αδερφοί Βέρτη» λέω γεμάτος χαρά επειδή τους αναγνώρισα. «Δεν είναι οι Βέρτη» λέει παγερά η Ε. «Είναι ο Γιαννιάς». Που μοιάζει με τον Βέρτη που μοιάζει με τον δίπλα που δεν θυμάμαι πώς τον λένε. Παπασάμθινγκ. Μάλλον. Γαμώτο, συνεχίζουν να είναι όλοι ίδιοι, κόβεις το ένα κεφάλι της αφίσας και πετάγονται δύο. «Κάπως το λένε αυτό. Κάπως δεν το λένε;».

· Λερναία Ύδρα.

· «Καλά, τι θυμήθηκα, την περασμένη Κυριακή περνούσα στις δυόμισι τα νύχτα έξω από της Πέγκυ Ζήνα. Ξέρεις τι ξέβραζε; Σχολεία ολόκληρα. Παιδάκια σε πενταήμερη.» «Μήπως ήταν από Αυτές Με Το Μικρό Μαύρο Φόρεμα που διασχίζουν την Ιερά Οδό σε ομάδες πηγαίνοντας μπουζούκια;» αμέσως να με αμφισβητήσει η άλλη, «είναι ειδική κατηγορία αυτές». «Όχι παιδί μου. Τα αναγνώρισα από τα μπουφανάκια τους. Σχολείο ήτανε. Καλά, πείτε μου, πάνε τα σχολεία σε μπουζούκια;». «Φυσικά» λέει ο Σ., «εμάς στην πενταήμερη στη Θεσσαλονίκη μας είχαν πάει Θεοδωρίδου, τότε δεν την ήξερε ούτε η μάνα της». Προφανώς την ήξεραν οι καθηγητές σας όμως. «Εγώ έμαθα ότι θα πάνε οι πενταήμερες από όλη την Ελλάδα στην Kylie, στο Terravibe». Συμφωνούμε ότι είναι η μόνη της ελπίδα. «Εγώ φέτος θα στείλω τη βαφτιστήρα μου στους Massive Attack» δηλώνω γεμάτος υπερηφάνεια για την πνευματική καθοδήγηση του παιδιού και την σοβαρότητά μου.

· «Μμμ, αγόρια, δέρμα, μέταλλο και μπεντζίνα» λέει η Ε. μόλις φτάνουμε στο Αεροδρόμιο και βλέπουμε χιλιάδες μηχανές στο αχανές, «είμαστε στο σωστό μέρος.» «Και κηροζίνη» προσθέτει ο Σ. Ωραία. Η ιγμορίτιδά μου αρχίζει να καίει. Πρώτα πάμε για test ride στις κορεάτικες γουρούνες που είναι το πιο hot πράγμα με τροχούς που ανακάλυψαν οι Αθηναίοι τα τελευταία δύο χρόνια. Περιμένοντας στην ουρά κάνουμε ουσιαστική κριτική για ο,τιδήποτε πετάει και περπατάει γύρω μας. «Κοίτα τι μικρά παπουτσάκια φοράει αυτός ο αναβάτης» λέμε – και ο αναβάτης αναποδογυρίζει με τη γουρούνα και του φεύγει το παπουτσάκι στον αέρα. Χμ. «Τι ωραία αυτή η grizzly» ξαναλέμε – και της καίγονται τα φρένα της γουρούνας. Τότε φεύγουμε διακριτικά και πάμε στην αληθινά μεγάλη ουρά – εκεί που όλοι θέλουν να καβαλήσουν τη Yamaha R1 κι αν δεν μπορεί αυτή, τότε την R6 ή την Triumph Speed Triple παρακαλώ. «Καλά που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;» με ρωτάει ο Σ. και αρχίζουμε να συζητάμε γενικότερα για το ό,τι έχει καβαλήσει κανείς στη ζωή του το θυμάται, είναι σαν το ποδήλατο.

· Επειδή δεν θέλουμε στ’ αλήθεια να ανέβουμε, απλώς πάμε όπου έχει κόσμο, αποφασίζουμε να πάμε μέσα για να δούμε από κοντά την Μ1 του Valentino Rossi. Σαν να λέμε, ας πούμε, την κιθάρα του Jack White. Νοιώθουμε σαν να είμαστε σε φεστιβάλ και να περιφερόμαστε – από τις χημικές τουαλέτες στο μπαρ και από το μπαρ στο μικρό stage και από το μικρό stage στα v.i.p.. «Έχει κι εδώ είσοδο v.i.p., το πιστεύεις;» λέω. «Μωρέ το μπαρ που είναι;» λέει η Ε. Μέχρι να βρούμε το μπαρ ένα μοντέλο («δίποδο» στη γλώσσα των bikers) μας κερνάει από ένα τσιγάρο μιας πολύ μηχανόβιας μάρκας και περιμένει να το ανάψουμε κοιτάζοντάς μας με το ελαφίσιο της παράστημα και τα μάτια της που λένε «τι δουλειά έχετε εδώ παλιοκουφάλες; σας κατάλαβα». Ή αυτό, ή «Βαριέμαι». Δεν ανάβουμε ποτέ τελικά γιατί βλέπουμε κάτι ωραιότατα t-shirt στο βάθος, «I love to be dirty» και δίπλα μπότες. «Αχ, ωραία, έχει και shopping» λέει η Ε. που είναι η πιο πλούσια της παρέας.

· Μέχρι να φτάσουμε στον Rossi έχουμε αγοράσει από 3 ζευγάρια γυαλιά των 20 ευρώ (είχε έκπτωση 10 ευρώ στα τρία), σοκολατάκια με κάστανο, μινιατούρες Vespa σε παστέλ χρώματα σαν αυτή του Πυρπασόπουλου στα «Υπέροχα Πλάσματα», αυτοκόλλητα ledάκια για τη μηχανή (θα τα κολλήσουμε στο δωμάτιό μας) και είχε και περίπτερο με είδη αλιείας και ινδικά φουλάρια αλλά δεν ξέρουμε να ψαρεύουμε. Επίσης ένα άλλο δίποδο με ρώτησε αν θέλω να κλείσω ραντεβού για να κάνω test ride τη νέα BMW (ενώ εγώ απλώς έβλεπα πώς ανοίγουν τα βαλιτσάκια στα πλαϊνά της) και ο Σ. με ρωτούσε «Αυτή είναι που σας κλέψανε» μπερδεύοντάς την με τις Καβασάκες. Τι ήταν να μου το πει, κόλλησα κι άρχισα να ψάχνω την Hayabusa της Suzuki που είναι κάτι σαν οργασμός αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω (την είχε και σε πορτοκαλί!) αλλά ο έρωτάς μας τελείωσε απότομα μόλις είδαμε την διαστημική Aprilia F-σάμθινγκ που δεν ξέρουμε αν θα βγει ποτέ σε παραγωγή. «Είναι όλη ανθρακόνημα» είπε η Ε. σαν να μιλούσε για τα προικιά της. «Είναι τόσο ωραία που μου έρχεται να βάλω τη μούρη μου στο μπουρί της εξάτμισης» είπα εγώ, με την ιγμορίτιδά μου να κοντεύει να εκραγεί. «Αντί για καθρεφτάκια έχει κάμερα πίσω!» είπε ο Σ. «Α, εμένα δώσε μου νίκελ και καθρεφτάκια και πάρε μου την ψυχή» ξαναείπε η Ε. που δεν την συγκίνησε τελικά η διαστημική Aprilia.

· Σαν ροκ φέστιβαλ για όλα τα γούστα, άλλος θέλει το stage 1 και άλλος ψάχνει τζεζ. Μου φαίνεται ότι η Έκθεση Μοτοσικλέτας είναι το πιο ροκ πράγμα που συμβαίνει στην Αθήνα. Και, μαντέψτε. Μετά πεινούσαμε και πήγαμε στα Μπιφτέκια. Πολύ αλητεία.

(Athens Voice, τ.208, 10.04.08)