Η Αθωότητα Επιστρέφει

Η Αθωότητα Επιστρέφει

• Τετάρτη βράδυ. Θέλω να ακούσω κάτι «σπιτικό», τρυφερό και jazzy. Να το χορεύεις σέρνοντας τα πόδια στο πάτωμα με τα πατάκια με μικρές, ξεκούραστες διακεκομμένες. Ξέρω τι. Βάζω αυτόν τον τύπο, που παίζει με τη Norah Jones και την Bonnie Raitt, έναν τροβαδούρο ποιητάκο Μπρουκλινέζο, λίγο Μίλτο Πασχαλίδη αλλά όχι τόσο γκρινιάρη, τον γουστάρει πολύ λέει η Νέα Υόρκη, τον λένε Richard Julian και έβγαλε δεύτερο άλμπουμ, το «Sunday Morning in Saturday’s Shoes». Μ’αρέσει η ιδέα – πιάνει εικόνες της πόλης εκεί που τριγυρίζει και τις κάνει τραγούδια σαν βινιέτες. Κυριακή πρωί, λέει, είδε μια γκόμενα στο δρόμο να νταγκλάρει, μαρία-παραντούρη, και ήταν ολοφάνερο, ήταν ντυμένη για σαββατόβραδο, prom dress και όλα, και τα παπούτσια να τη χτυπάνε. Ξενύχτησε και τώρα επέστρεφε σπίτι, κοίταζε την αντανάκλασή της, a real mess, μέσα στις βιτρίνες. Συγκινητικό. Τρα-λα-λα.

• Το rhythm section είναι τόσο μίνιμαλ που σε κάνει να θέλεις να του στείλεις ένα έμβασμα, να πάρει κάτι να φάει. Έτσι είναι οι μπαλάντες των αστών τροβαδούρων. Απλές. Πιο κάτω μου λέει ότι «η Άνοιξη βρίσκεται αμέσως μόλις στρίψεις τη γωνία, θα σε πιάσει από τον ώμο, το λέει και η Βίβλος». Και μετά λέει ότι όπου και να ταξιδέψει βλέπει syndicated αμερικάνικα τρόφιμα και αυτό τον στεναχωρεί. Και μετά μιλάει για ένα ζευγάρι μικροαστών που βλέπουν στην τηλεόραση τον πόλεμο. Κι εγώ έχω να του πω ότι Richard, όλοι στο τέλος θα πεθάνουμε. Και αυτό μας δίνει μία τρομερή αίσθηση ελευθερίας, όπως ας πούμε, να βγάλω αυτή τη στιγμή το cd σου και να το κρεμάσω στο μπαλκόνι, για περιστεροτζάστη. Είναι τόσο τρυφερή εικόνα. Θέλεις να την κάνεις ένα δίλεπτο τραγούδι–βινιέτα με την κιθάρα σου;

• Αθώο βλέμμα, blink, blink, βλεφαρίδες.

• Πέμπτη απόγευμα πάω να κουρευτώ στον Γιώργο, στην Ασκληπιού, απέναντι από τον Άη Νικόλα, που πετυχαίνει ωραία το τεν-τεν τσουλούφι, δεν φρικάρει άμα του λες «πάρτα όλα, μη μείνει τίποτα, ρίξε την μπόμπα». Ο Γιώργος έχει μηχανή, βλέπει ταινίες και ακούει ska, αν και όποτε πάω ακούει στο ραδιόφωνο την Πετρίδη. Τι καλό παιδί το Πετριδάκι, τι ωραία, θετική φωνή, και τι κρίμα να λέει όλο μπούρδες, για πάρτι χορηγών. Θα μπορούσε ίσως να πάρει καμιά ιδέα από τον Περιστεροτζάστη, να μιλήσει για εικόνες της πόλης, καμιά βινιέτα, γιού νόου. Αλλά δεν ξέρω, τους επιτρέπουν τώρα στα ραδιόφωνα να το κάνουν αυτό;

• Βlink, blink.

• Το ίδιο βράδυ αποφασίζουμε να πάμε σε ένα μπαράκι στου Ψυρρή (με τρέντυ φατσούλες όπου το κέφι χτυπάει κόκκινο). Μας ειδοποίησαν από μία δισκογραφική, «αν θέλετε να είσαστε στην πρώτη ακρόαση του καινούργιου άλμπουμ των Είμαστε - Σούπερ - Γκρουπ - Και - Αν - Αυτό - Το - Άλμπουμ - Μας - Δεν - Είναι - Καλό - Θα - Είναι - Το - Τελευταίο, ελάτε εκεί». Οπότε, ναι, θέλουμε. Την τελευταία στιγμή, η δισκογραφική μας ειδοποιεί «να πάμε λίγο αργούτσικα γιατί δεν είναι δικό τους πρότζεκτ, πιο πολύ το μπαράκι το διοργανώνει». Άμα ακούω «μπαράκι» πετάω φλουμπέτες αλλά οκ, ναι, άντε. Να ρημαδοπάμε. Φτάνουμε 12 τα μεσάνυχτα. Πιο αργούτσικα δεν έχει, μετά λαλάνε τα κοκόρια. Εκεί πολύ ωραία, έχει 5-6 τρέντυ φατσούλες, όλοι φίλοι αναμεταξύ τους. «Μία παρέα είναι, πάμε να φύγουμε», λέει η πιο ρεαλίστρια από την δική μου ομάδα αν και καθόμαστε για την πρώτη ακρόαση. Παίρνουμε και ένα long drink σερβιρισμένο σε ποτηράκι σωλήνα για ούζο και η ώρα περνάει ευχάριστα. Εμείς ρωτάμε ο ένας τον άλλο «Τι γεύση έχουν τα παγάκια σου;» ενώ ο dj αγγίζει που και που με το δάχτυλό του ένα touch screen, και πατάει next, μεταξύ άλλων και παλιότερες επιτυχίες του Σούπερ-Γκρουπ. Και πάλι next. «Σου αρέσει το νέο άλμπουμ των Ε.Σ.Γ.Κ.Α.Τ.Α.Μ.Δ.Ε.Κ.Θ.Ε.Τ.Τ;» με ρωτάει η ρεαλίστρια της ομάδας μου, κάνοντας blink blink τα βλέφαρά της σαν Νταίζη Ντακ. «Το βρίσκω λίγο εσωτερικό και οργισμένο» απαντάω ξεδιάντροπα, «σαν να τους μπουκώνει η αντίδραση απέναντι στο εμπορικό κύκλωμα».

• «Δεν είναι η αντίδραση, βλάκα. Τα ηχεία είναι μπουκωμένα και μπορεί να μας έρθουν στο κεφάλι». Απαντάει η ρεαλίστρια και φεύγουμε.

• Παρασκευή βράδυ. Θέλω να πάω στην Έκθεση Εικαστικών [Wo+Man=?]² . Άντρας+Γυναίκα=Αναρώτηση, εύκολο, πις οβ κέηκ. Γουστάρω γιατί, λέει, τα έργα των καλλιτεχνών θα εκτίθενται σε 24 διαφορετικούς χώρους της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων. Μ’ αρέσει να δω τους δρόμους γεμάτους έργα. Είναι η ώρα που βρέχει, όχι τη βαριά βροχή της Αθήνας, που είναι σαν να μας φτύνουν από τον τέταρτο, αλλά εκείνο το ευχάριστο «ντους» που αντέχεται με μια κουκούλα. Στη διεύθυνση του πολυπολιτισμικού κέντρου δεν μπορώ να βρω τίποτα, γυρεύουμε με 2-3 άλλους χαμένους ένα σημάδι ότι κάτι γίνεται κάπου, έναν χάρτη, ρωτάω ψιλικατζίδικα αλλά το μόνο συμβαίνει είναι αυτοκίνητα που ανεβαίνουν τη Μεταξά μέσα στη βροχή με ταχύτητα και αναμμένους προβολείς σαν ταινία του Φώσκολου, θέλουν να μας πατήσουν. Κυνηγημένος βρίσκομαι στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου και εκεί, στις προθήκες της «Ριβιέρας», βρίσκω το πρώτο έργο, ένα σκοτεινούλι ασπρόμαυρο κόμικ του καλού παιδιού Σωκράτη Αργείτη που μπλογκάρει και στην Athens Voice, τον ξέρουμε. Ας του τηλεφωνήσουμε λοιπόν.

• «Α ναι οκ. Ξέρεις, τα περισσότερα έργα εκτίθενται μέσα». Που «μέσα», Σωκράτη μου; «Στα μπαράκια».

• (blink).

• Σάββατο βράδυ. Reunion παλιών συμμαθητών και πάρτι γάμου. Πού γίνεται Μητσάκο μου; «Σε ένα μπαράκι στο Γκάζι». Depression knocks. Κατεβάζω τα στόρια και δεν πάω πουθενά.
  
  
  
• Κυριακή βράδυ. Είμαι στο Gazarte που μου αρέσει γιατί είναι άγριο, κολλημένο στις μουσικές του επιλογές, έχει πίστη και ανάβει κεριά γύρω από τη σκηνή. Επίσης έχει τραπέζια με εσωτερικό φως που δείχνουν τις φάτσες γύρω πιο χαμογελαστές, αθώες, σαν να άνοιξαν κουτί με θησαυρό και να βγήκε φως. Blink! Ακούμε την ολλανδέζα Traincha να τραγουδάει, tribute στον Burt Bacharrach, είναι λέει η μούσα του. Έχει εξαιρετική φωνή, είναι και λίγο control freak, έχει τραβηγμένα τα μαλλιά της πίσω ελαφρώς υστερικά, στην αρχή κάθε τραγουδιού κάνει νόημα στον ηχολήπτη της με το δάχτυλο προς τα κάτω, σαν να τον ρίχνει ο Καίσαρας στα λιοντάρια. Walk on by. Χαλάρωσε βρε Traincha, απόλαυσέ το. Όλα είναι τόσο μέλλοου και θετικά. Στον 15^ο Bacharach βγαίνει και ο Vassilikos μαζί της, είναι ένας γνήσιος crooner, ντροπαλός και ταπεινός. Μοιάζει σαν ένα τέλειο happy end. Γύρω, καθόμαστε αγαπημένα και κάζουαλυ, φίλοι, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, καλοί άνθρωποι, στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, λουσμένοι με εσωτερικό φως, πίνοντας καλά, χορταστικά straight ποτά. Νοιώθω σαν την Άλι Μακ Μπιλ. Blink!
  
  (AthensVoice, τ.207, 03.04.08)