Οικογένειες

• Τι απασχολεί μία οικογένεια; Τα συνηθισμένα: Αγάπη, sex, ναρκωτικά. Χρήματα, ονόματα, τίτλοι, τι θα γράφει το κουδούνι, τι να κρεμάσουμε στο σαλόνι. Διακοπές. Τι έχει στο ψυγείο. Πότε θα ξανακάνεις εκείνο το ωραίο το-πώς-το-λένε. Τι ώρα γύρισες το βράδυ.
  
  

• Είχα ακούσει πρώτη φορά τον Kid Loco στον Κλικ-FM μια νύχτα loca χαμένη στα ‘90ς, και αμέσως ένα «grande love story», όπως ονόμαζε και ο ίδιος το πρώτο του άλμπουμ, ξεκίνησε ανάμεσά μας. Ήταν ένα απολαυστικό ντους ηλεκτρισμού με μία παράξενη, γοητευτική κομψότητα που έμοιαζε αρχαία, της γιαγιάς μας, προπολεμική. Ένα σκρατς γεμάτο θαλπωρή, το lo-fi όπως το δίδαξε η γαλλική σχολή, με το –ρο σαν γουργουρητό δίπλα στη σόμπα, με μια άχνα ζάχαρης άχνης. Ένας αόρατος άνθρωπος με βαριά μελαγχολία, φλεγματικό χιούμορ, ηλεκτρόπληκτος, σινεφίλ και με τέλειο ψευδώνυμο που του έδινε ένα αδιόρατο spicy άρωμα, ένα πιπέρι μέσα στη βελούδινη γαλλική σοκολάτα του. Μασάω πολύ με τους τίτλους.
  
  

• Συνάντησα την Οικογένεια Jean-Yves Prieur ένα καλοκαίρι στη Σαντορίνη, σε έναν καναπέ, ένα μπαλκόνι, κάναμε διακοπές. Ο μπαμπάς, the Kid with his kids, ψηλός σαν το Ρένο Χαραλαμπίδη όμως χαμηλότονος με αδιόρατο χαμόγελο σαν το Grande Love Story, διάβαζε συνέχεια βιβλία κάτω από τη λάμπα με το σικάτο ζαχαρί φως ενώ η Madame Loco έκανε ό,τι και μία ξένη μαμά στις διακοπές: έβαζε κρέμες. Ο Kid Loco απέκτησε έναν εξομοιωμένο τίτλο στο μυαλό μου και η μουσική του, έκτοτε, βρήκε την ιδανική ειδοποιό διαφορά που της έδωσε το πλήρες νόημα – ένας οικογενειάρχης, παραγωγός, μουσικός, πίσω από κονσόλες, βιβλία, καναπέδες.
  
  

• Άκουσα το καινούργιο, μετά από 7 χρόνια διπλό του άλμπουμ «Party Animals & Disco Biscuits», ένα βράδυ στον City 99.5, πρώτη κυκλοφορία της Upstar στη Sony / BMG. Ένοιωσα σαν να μπαίνω στο σπίτι των Prieur. Στην είσοδο πλακάκι ασπρόμαυρο σκακιέρα, εξώφυλλο με artwork μονταρισμένο από παλιές ιατρικές γκραβούρες, libri και αρχιτεκτονικά doodles. Στον αέρα μια γλυκιά, γνώριμη μυρωδιά συνταγής του πως-το-λένε που φτιάχνει τόσο καλά ο Κύριος Loco, με ό,τι έχει στο ψυγείο: τις νεανικές του punk αναμνήσεις (αν και η κιθάρα μοιάζει να έχει μειωθεί απ’ ό,τι παλιότερα), με αυτή τη Γαλλική electro-εμμονή όπως έχουν οι Ιταλοί με το σκόρδο. Και μια πρέζα blues. Στο μούλτι άκουγα να χτυπιούνται τα trip-hop beats με μαλακά, ζαχαρί keyboards, ενώ οι κρέμες του καλοκαιριού και οι νέο-ψυχεδελικές μαρμελάδες έσταζαν παχύρρευστες. Για βάση υπήρχαν σαβαγιάρ – γυναικεία φωνητικά που τα βάζεις όπου θέλεις, σου λύνουν τα χέρια. Ειδικά αν δοκιμάζεις κάτι νέο στη συνταγή: τον ίδιο τον Kid Loco να τραγουδάει, πρώτη φορά στα αγγλικά, σαν να μου έλεγε τι ώρα είναι αυτή που γυρίζω, πάλι λιώμα είμαι, ποιος ξέρει τι έχω πάρει. Αγάπη, σεξ, ναρκωτικά.
  
  
• Το γλυκό το λένε "psychedelectro" δήλωσε ο ίδιος. Ένα διπλό άλμπουμ με τριπάτες μελωδίες και remixes που, γεμάτος χαρά λέει, τις συνέθεσε μέσα σε 3 εβδομάδες. Κι αυτό φαίνεται. Οι συνθέσεις είναι χαλαρές σαν ασκήσεις του μικρού γιου στο πιάνο - «έχει πολύ ταλέντο» έλεγε ο μπαμπάς – αλλά έντεχνα δομημένες, ενώ η αγγλική ερμηνεία του Loco τον κρατάει ελαφρά πίσω, σαν τον συντηρητικό μπαμπά που τελικά διστάζει να πει τα καινούργια βρομόλογα της πιάτσας. Τα «…Ντίσκο Μπισκότα» είναι μία concept ιστορία που διηγείται ο Kid Loco, κομμάτι με κομμάτι, για έναν νέο κομμάτια που γυρίζει χαράματα στο σπίτι. Στον Οίκο των Loco φαίνεται να έχουν σε κορνίζα τον ήρωα του «Wall» των Pink Floyd που έψαχνε κι αυτός την έξοδο κινδύνου στον τοίχο – από τη ρουτίνα μιας ζωής με πάτωμα τα ασπρόμαυρα πλακάκια του πατρικού σπιτιού.
  
  

• Στη δικιά μας γειτονιά υπάρχει μια άλλη οικογένεια, οι Mikro-Geranioi - αυτοί κι αν πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους στη ΔΕΗ. Όλα λειτουργούν με ηλεκτρισμό στο σπίτι των πιο electro Ελλήνων που δημιούργησαν, από τα 80ς, μία φαμίλια που μαζεύει, έκτοτε, στους γάμους, τα βαφτίσια και τα πάρτι της, τα ντηζαϊνάτα romo της Αθήνας. Η ιστορία λέει πως ο παπα-Γερανιός έφτιαξε το Hysterika, το φαν κλαμπ των Depeche Mode και μετά ερωτεύτηκε μία Marsheaux την οποία και παντρεύτηκε. Την άλλη Marsheaux την παντρεύτηκε ο καλός φίλος του Γερανιού, ο Μπιτζένης, ο οποίος είχε και τους Mikro από τον πρώτο του γάμο. Πήγαν να ζήσουν όλοι μαζί στο Μαρούσι, σύνορα Χαλάνδρι, άνοιξαν και μία pop ταβέρνα και άρχισαν τα μαγειρέματα. Τις νύχτες, λέει, από τα παράθυρα βγαίνει ένα αιθέριο, ηλεκτρικό σύννεφο που γυαλίζει ενώ στάζουν στους δρόμους και στα καπώ των παρκαρισμένων, χοντρές, δροσερές σταγόνες beat. Οι δύο φίλοι γράφουν για τις Marsheaux τραγούδια. Μερικές φορές άλλα τα δίνουν στους Mikro, άλλα στον δίδυμο Μπιτζένη, τον Nikkon. Άλλες φορές τα κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι, σαν παράνομα remixes παλιών καλοκαιρινών τραγουδιών με τη Βουγιουκλάκη αλλά αυτά μπορεί να είναι και μυθεύματα (όπως και ότι υπάρχει μία μυστηριώδης κουμπάρα, η Άλφα, καμία σχέση με τον Βήτα).
  
  

• Προχτές είδα τον καινούργιο συνδυασμό αυτής της electro-φαμίλιας, τους Fotonovela και το πρώτο τους cd «Mistakes Are Good» (στην Undo που μοιράζεται από την ΕΜΙ). Οι Fotonovela είναι όλα όσα κρύβουν στην καρδιά τους οι δύο μάνιακς των 80ς, ο Γερανιός και ο Μπιτζένης αλλά, στ’ αλήθεια, δεν μπορούσαν να εκφράσουν μέχρι τώρα; Μπορούσαν. Απλώς, η σέχτα τους απορρόφησε κάθε προσωπικό, «καλλιτεχνικό» image θα είχε ο καθένας ξεχωριστά. Η ομάδα των δύο (βασικά) είναι πλέον ένα factory ήχων υπέροχα 80ς που παίζουν με pop φρεσκάδα σε οποιονδήποτε συνδυασμό του χωροχρόνου (από το παλιό Mad της Λυσίου το ’80, μέχρι ένα speedcar που τρέχει σήμερα στις λεωφόρους του Tron/ The sequel). Αυτό σημαίνει ότι σε λίγο καιρό μπορεί κανείς να μην ξεχωρίζει τους Mikro από τις Marsheaux από τον Nikkon από τους InTrance από τους Fotonovela, ούτε καν φωτογραφίες δεν κυκλοφορούν πια δικές τους, όλα είναι κρυμμένα πίσω από τετραγωνισμένα χαρτοκοπτικά – συσκευασίες. H «αυτοθυσία» όμως αυτή στον ήχο της ομάδας είναι τόσο συγκινητική, όσο και η παγωμένη, dated ηλεκτρική τους pop που, με ένα ποπ έρχεται και σκάει, σαπουνάδα, στα μούτρα μου.
  
  (Athens Voice, τ.228, 02.10.08)