Πέρασα Σου-Κου ακούγοντας τον Άργο του Κωνσταντίνου Βήτα· το νέο, πλουσιοπάροχα διπλό cd που κυκλοφόρησε στη Lyra – που του πάει πιο πολύ σαν label παρά το νέο, μεταπωλητηριακό status της εταιρίας.
Την Lyra παλιά την αγαπούσαμε σαν καταφύγιο. Είχε πολύ ποίηση στις κυκλοφορίες της, είχε μία Αθηναϊκή «βόλτα» στους ήχους της – ήταν η μόνη δισκογραφική στο κέντρο της Αθήνας, Σύνταγμα, Κολωνάκι, δυό βήματα από την Πλάκα και τόσο απολαυστικά μακριά από την φριχτή Μεσογείων.
Τώρα ούτε που ξέρω που έχει πάει η Lyra. Σε κανά Ρέντη; Κάτσε να δω. Χμ, στη Βούλα.
Η Λύρα της Ακαδημίας έβγαζε Αρλέτες και Σαββόπουλους, ποιητές, «νέο κύμα» σε ωραία, μποέμικα, ματ εξώφυλλα, την εποχή που όλοι έκαναν ιλουστρασιόν πλαστικοποίηση και φωτογραφίζονταν στου Διαμαντόπουλου μπροστά σε ανεμιστήρες. Τώρα, στους μοντέρνους καιρούς, όπως στο βιβλιοπωλείο μέσα στο Citylink, βρίσκεις σε ντάνες τους τίτλους της Κάλης Καρατζά δίπλα στα Ζουζούνια (τα οποία σε λίγο θα πάνε φαντάροι, μεγάλωσαν), το Παλλάς, τα πούρα, την Μικρή Λουλού, τους Ονιράμα, την ορχήστρα εγχόρδων στο νέο Ζόναρ’ς και τα τραγούδια του Je t’aime όλα μαζί, καρακέντρο, νταν, Αθήνα, δοξαπατρί ανάμεσα στα μάτια.
Ο Κ.Βήτα, απολύτως στην «μετά-τις-πωλήσεις-του-2-στο-Παλλάς» εποχή του, συγκέντρωσε τραγούδια στο ένα, και μουσικά τοπία στο άλλο, σιντί. Τα μουσικά κομμάτια είναι όπως πάντα πανέμορφα, απογειωτικά, μεγάλα. Στο «άδειο» off-music “6+0 ΝΥ” , ενθουσιασμένος, άκουσα κυριολεκτικά τη μουσική της πόλης, τη γαλήνια λευκή κίνηση που κάνει η ηχώ της μέσα σου. Είναι ο Κ.Β. που αγαπώ πολύ, αυτές οι πεδιάδες ήχου.
Τα τραγούδια, άλλα φαίνεται ότι είναι παλιότερα γιατί τα ερμηνεύει στο χαρακτηριστικό, τρυφερό, προζάτο στυλ του ψίθυρου – και άλλα καινούργια, σε νέο ύφος: ηλεκτρική φολκ. Οι μελωδίες του είναι καθαρή και, μάλιστα, ελληνική θα έλεγα pop. Θυμήθηκα τους Poll και τη συγκίνηση μιάς μέρας με ήλιο – έτσι κι αλλιώς το Σου-Κού ήταν σαν βαθύς Απρίλιος. Ήλιος στους δρόμους και η νέα «ποιητική» του Κ.Β.: ο υπολογιστής και μια κιθάρα. Tόσο όμορφη να ακούς τις χορδές της να τρίζουν καθώς σέρνει τα δάχτυλα επάνω της, τόσο παλιός, κλασικός, αγαπημένος ήχος δεμένος τέλεια με τους ηλεκτρικούς του ορίζοντες. Από αυτή την άποψη είναι όντως «λύρα» ο νέος Βήτα, είναι μπουάτ electro, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό που μόλις είπα. Τα θέματά του, πάντα με οδηγούν στην ίδια αφαιρετική εικόνα «αγόρι, σκύλος, άδεια πόλη» αλλά τώρα οι φράσεις του είναι πιο πυκνές, ο κάθε στίχος πιο χορταστικός. Στο τέλος, στο κρυμμένο track, λέει «Μέχρι να αγαπήσω εμένα δεν αγάπησα κανένα» και τότε κατάλαβα, εκεί – Βουκουρεστίου και Σταδίου γωνία, γιατί ονόμασε το cd του «Άργο».
(Athens Voice 192, 29.11.07)
Την Lyra παλιά την αγαπούσαμε σαν καταφύγιο. Είχε πολύ ποίηση στις κυκλοφορίες της, είχε μία Αθηναϊκή «βόλτα» στους ήχους της – ήταν η μόνη δισκογραφική στο κέντρο της Αθήνας, Σύνταγμα, Κολωνάκι, δυό βήματα από την Πλάκα και τόσο απολαυστικά μακριά από την φριχτή Μεσογείων.
Τώρα ούτε που ξέρω που έχει πάει η Lyra. Σε κανά Ρέντη; Κάτσε να δω. Χμ, στη Βούλα.
Η Λύρα της Ακαδημίας έβγαζε Αρλέτες και Σαββόπουλους, ποιητές, «νέο κύμα» σε ωραία, μποέμικα, ματ εξώφυλλα, την εποχή που όλοι έκαναν ιλουστρασιόν πλαστικοποίηση και φωτογραφίζονταν στου Διαμαντόπουλου μπροστά σε ανεμιστήρες. Τώρα, στους μοντέρνους καιρούς, όπως στο βιβλιοπωλείο μέσα στο Citylink, βρίσκεις σε ντάνες τους τίτλους της Κάλης Καρατζά δίπλα στα Ζουζούνια (τα οποία σε λίγο θα πάνε φαντάροι, μεγάλωσαν), το Παλλάς, τα πούρα, την Μικρή Λουλού, τους Ονιράμα, την ορχήστρα εγχόρδων στο νέο Ζόναρ’ς και τα τραγούδια του Je t’aime όλα μαζί, καρακέντρο, νταν, Αθήνα, δοξαπατρί ανάμεσα στα μάτια.
Ο Κ.Βήτα, απολύτως στην «μετά-τις-πωλήσεις-του-2-στο-Παλλάς» εποχή του, συγκέντρωσε τραγούδια στο ένα, και μουσικά τοπία στο άλλο, σιντί. Τα μουσικά κομμάτια είναι όπως πάντα πανέμορφα, απογειωτικά, μεγάλα. Στο «άδειο» off-music “6+0 ΝΥ” , ενθουσιασμένος, άκουσα κυριολεκτικά τη μουσική της πόλης, τη γαλήνια λευκή κίνηση που κάνει η ηχώ της μέσα σου. Είναι ο Κ.Β. που αγαπώ πολύ, αυτές οι πεδιάδες ήχου.
Τα τραγούδια, άλλα φαίνεται ότι είναι παλιότερα γιατί τα ερμηνεύει στο χαρακτηριστικό, τρυφερό, προζάτο στυλ του ψίθυρου – και άλλα καινούργια, σε νέο ύφος: ηλεκτρική φολκ. Οι μελωδίες του είναι καθαρή και, μάλιστα, ελληνική θα έλεγα pop. Θυμήθηκα τους Poll και τη συγκίνηση μιάς μέρας με ήλιο – έτσι κι αλλιώς το Σου-Κού ήταν σαν βαθύς Απρίλιος. Ήλιος στους δρόμους και η νέα «ποιητική» του Κ.Β.: ο υπολογιστής και μια κιθάρα. Tόσο όμορφη να ακούς τις χορδές της να τρίζουν καθώς σέρνει τα δάχτυλα επάνω της, τόσο παλιός, κλασικός, αγαπημένος ήχος δεμένος τέλεια με τους ηλεκτρικούς του ορίζοντες. Από αυτή την άποψη είναι όντως «λύρα» ο νέος Βήτα, είναι μπουάτ electro, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό που μόλις είπα. Τα θέματά του, πάντα με οδηγούν στην ίδια αφαιρετική εικόνα «αγόρι, σκύλος, άδεια πόλη» αλλά τώρα οι φράσεις του είναι πιο πυκνές, ο κάθε στίχος πιο χορταστικός. Στο τέλος, στο κρυμμένο track, λέει «Μέχρι να αγαπήσω εμένα δεν αγάπησα κανένα» και τότε κατάλαβα, εκεί – Βουκουρεστίου και Σταδίου γωνία, γιατί ονόμασε το cd του «Άργο».
(Athens Voice 192, 29.11.07)
4 σχόλια:
[ωραίο, πάρε και μια άλλη Lyra
Για μένα το καλύτερο ελληνικό φέτος... και οι στίχοι του μιλάνε για μένα, σε μένα... άψογος.
Ευχαριστώ 11, sandman. Δύο στα δύο η Kate Bush. Καθόλου άσχημα..! :)
Kate rulezzzzzzzzzz!
Δημοσίευση σχολίου